"Verslindbare" feelgood!

Feelgoodschrijfster Jackie van Laren heeft de lat lekker hoog gelegd met haar voorgaande boeken. De vraag is of zij met "De meisjesmagneet" dit niveau kan evenaren. Niet dat ik hier aan twijfelde maar het is toch lekker om neer te zetten: na het lezen van het boek kan ik dit gelukkig volmondig beamen!

Reinout Hollebeecq (hoe verzin je het weer?) is voor zijn studie incl. spencer, VVD-scheiding en overlopend van onzekerheden ingetrokken in een mini-appartement in Amsterdam. Hij maakt kennis met zijn huisgenote Ratter, een bassiste in een metalband. Jackie van Laren sleept je daarna op haar eigen kenmerkende pittige manier van schrijven en de bijzonder uitgesproken karakters met huid en haar in deze feelgood. Je kunt niets anders dan Reinout alias Astro in je hart sluiten en vertederend zijn rasse schreden op het metalpad én de liefde volgen. Door het uitvallen van de leadzanger wordt hij gevraagd door zijn buurvrouw om in te vallen bij haar metalband.... en dat terwijl hij alleen maar klassiek geschoold is.

"De meisjesmagneet" klinkt wat suikerzoet maar is dit allerminst, ik neig eerder naar de ruige of liever gezegd vuige feelgood met een heerlijke romantische rand. Achter al deze seks, drugs & metal van Ratter en haar bandleden blijkt toch een dieper verhaal/laag te zitten, deze karakters alsmede die van Reinout ontplooien zich steeds meer naarmate het boek volgt. Deze combinatie van romantiek, gelaagde karakters en de bijzondere aantrekkelijke manier van schrijven overgoten met een dun sausje vuigheid maakt ook deze feelgood weer onweerstaanbaar!

Sorry Jackie, tegen het tempo waarin ik dit boek ook weer "verslonden" heb, valt niet tegen op te schrijven/tikken... ze zijn gewoon te leuk!