Iedereen mag er zijn

Ergens in de azuurblauwe zee is het vervolg op Het weeshuis in de azuurblauwe zee. Het is een waardig vervolg, waarbij het verhaal enerzijds doorloopt en anderzijds terugblikt op het verleden van Arthur Parnassus. Het verhaal van Arthur, Linus en hun kinderen wordt hierdoor compleet gemaakt.

Samen met Zoé Chapelwhite en Helen Webb zorgen Arthur Parnassus en Linus Baker op het eiland Marsyas voor zes weeskinderen. Andere mensen omschrijven deze kinderen als extreem gevaarlijk en bijzonder, waarschijnlijk omdat ze anders zijn dan normale kinderen. Toch vormen Sal (gedaantewisselaar), Chauncey (vormloze groene jongen), Phee (bosnimpf), Lucy (de antichrist), Talia (tuinkabouter) en Theodore (tweepotig gevleugeld draakje) een ware familie. In dit verhaal mag Arthur een verklaring over zijn verleden afleggen. Dit doet hij om de toekomst voor magische wezens te verbeteren. Ook heeft hij contact gezocht met David, een jonge yeti, die Arthur en Linus mogelijk in hun huis gaan verwelkomen. Maar dit alles gaat niet zonder slag of stoot.

Tussen Het weeshuis in de azuurblauwe zee en Ergens in de azuurblauwe zee schreef TJ Klune twee andere boeken, namelijk Het gefluister achter de deur en Het boomhuis in het bos. Hij vindt het belangrijk dat personages uit de lgbtq+-gemeenschap gerepresenteerd en goed beschreven worden in boeken. Het weeshuis in de azuurblauwe zee was door de Washington Post uitgeroepen tot een van de beste feelgoodboeken van 2020.

Het verhaal begint met een proloog waarin Arthur naar het eiland gaat waar hij is opgegroeid. Hij heeft het oude weeshuis gekocht en gaat het opknappen. Daarna is het jaren later en gaat het verhaal verder waar het vorige deel ongeveer geëindigd is. Arthur is samen met Linus en de zes kinderen in het weeshuis. De proloog in combinatie met de verhoring van Arthur zorgt ervoor dat je begrijpt wat zijn beweegredenen zijn om te strijden voor een betere toekomst voor de magische wezens. Het geeft je als lezer een beter beeld van Arthur, wat in het vorige boek nog niet helemaal naar voren was gekomen. Het wordt duidelijk waarom zijn mening zo sterk is en waarom hij er alles aan wil doen om het voor anderen beter te maken.

Het gesprek van Arthur met de ministerraad lijkt meer op een verhoring dan op een gesprek. Hij zou daar zijn verhaal mogen vertellen, maar de ministers gebruiken het eigenlijk om vragen te stellen over zijn kinderen. Ze zijn met name geïnteresseerd in Lucy, waar ze allemaal bang voor zijn. De ministers denken dat Arthur zijn kinderen opleidt tot magische strijders. Arthur moet er alles aan doen om zijn emoties onder controle te houden.

Daarbij is het interessant om te zien dat sommigen nog steeds zo fel tegen magische wezens zijn en dat ze vinden dat ze zich schuil moeten houden. Klune brengt hiermee een discriminatieprobleem naar boven. In dit geval gaat het om magische wezens, maar er zijn veel overeenkomsten te zien met andere minderheden in onze samenleving. Het wordt zo heel duidelijk hoeveel frustratie ernaar boven komt en hoe moeilijk het is om dan altijd het goede te blijven doen. Dat is op deze manier goed duidelijk gemaakt.

David is een van de magische wezens die door veel mensen gevreesd wordt, alleen maar omdat hij een yeti is. Arthur brengt David mee naar huis en verwelkomt hem als de nieuwste telg van de familie. Arthur en Linus hebben zo hun twijfels of de andere kinderen David wel zullen opnemen. Dit was enigszins vreemd, omdat de kinderen juist zo open zijn en vinden dat iedereen een thuis verdient.

Ergens in de azuurblauwe zee leest weer net zo vlot als het vorige deel. Deze karakters hebben iets waardoor het fijn voelt om over ze te lezen. Het geeft je een knus en warm gevoel. Voor sommigen is dit misschien een beetje te veel van het goede, maar dat zal een kwestie van smaak zijn. Wat in ieder geval met zekerheid gezegd kan worden, is dat het gezin Baker-Parnassus laat zien dat iedereen er mag zijn.