Het verhaal van Keedie

Elle McNicoll heeft een prequel geschreven op Een soort vonk: Keedie. Waar je in Een soort vonk las vanuit Addie (Adeline) lees je in dit boek vanuit het perspectief van haar oudere zus Keedie. Je gaat vijf jaar terug in de tijd, want in dit verhaal is Keedie pas dertien jaar en Addie zes jaar. Het is een mooi aanvullend verhaal, wat ook heel goed los te lezen is.

Keedie woont in het Schotse stadje Juniper, samen met haar tweelingzus Nina, jongere zus Addie en haar ouders. Nina doet er alles aan om bij de populaire kinderen te horen, maar Keedie vindt dit maar niets. Zij is liever zichzelf, ook al vindt ze dat wel lastig en zou ze soms ook bij de populaire kinderen willen horen. Ook vindt ze dat Nina zich anders voordoet dan dat ze is. De tweelingzussen lijken daardoor steeds meer uit elkaar te groeien. Weet Keedie haar weg te vinden in deze wereld en lukt het haar om haar vriendschap met Nina te behouden?

Elle McNicoll is een Schotse auteur van een aantal jeugdboeken. Momenteel woont ze in Londen. Haar debuut verscheen in 2020, maar inmiddels heeft ze al meerdere boeken op haar naam staan. Zo zijn bij uitgeverij Lemniscaat ook Laat ons zien wie je bent, Toverslag en Heksenvloek verschenen naast Een soort vonk en Keedie. McNicoll wil graag meer neurodiversiteit in boeken en de boekenwereld. Dit laat zij ook terugzien in haar boeken.

Keedie gaat over opgroeien, zussen, pestkoppen en veranderingen. Keedie worstelt met alle veranderingen, maar laat er geen gras over groeien. Ze komt wel op voor zichzelf en voor anderen. In het begin pakt ze bijvoorbeeld meteen de pestkoppen terug die Bonnie, haar vriendin, hebben gepest door ze nat te spuiten met een waterpistool. Dit maakt Keedie een stoer personage. Ook al is ze niet zo populair als haar zus Nina, ze haalt zelf aan dat ze liever alleen is, dan dat vrienden zijn met die pestkoppen het alternatief is.

Keedie richt zelfs een ‘Anti-Bully-Service’ op om de pestkoppen terug te pakken en op te komen voor degenen die gepest worden. Soms gaat ze hier alleen wat te ver in en doet ze zelfs gemeen. Na een tijdje realiseert ze zich dat ze daardoor zelf een soort pestkop is, terwijl ze dat juist niet wil zijn.

Elle McNicoll weet als geen ander hoe ze een karakter sterk moet neerzetten. Het is lastig om goed over te brengen hoe het is om autistisch te zijn, maar McNicoll heeft heel goed beschreven wat Keedie voelt en wat er in haar omgaat. Dit doet ze niet altijd letterlijk. Je merkt het ook tussen de regels door, waardoor het geloofwaardig en echt over komt. McNicoll laat zien ‘hoe het is om een vierkantje in een rond gat te zijn’.

Het is gelukkig niet alleen maar serieus en zwaar. Er zit ook veel humor in het verhaal, waardoor het luchtig blijft en af en toe zelfs grappig is. Als Keedie vertelt hoe Nina op school is, komt dit duidelijk naar voren: “Op school zit Nina boven in de voedselketen. Dat maakt van mij waarschijnlijk een of ander diepzeewezen, zo’n naamloos organisme dat af en toe oplicht.”

Ondanks dat dit jeugdboek niet zo dik is, is het wel een compleet verhaal. Je leert Keedie beter kennen en je leert meer over Addie toen ze jonger was. Dit zorgt ervoor dat Een soort vonk als het ware een achtergrondverhaal krijgt. Tegelijkertijd is dit boek ook goed los te lezen. Het is heel mooi en fijn om over Keedie te lezen en om te begrijpen hoe zij de wereld ziet.

Tot slot sluit Elle McNicoll af met een mooi dankwoord, waarin ze onder andere jou als lezer bedankt: “Aan jou. Als je je liever terugtrekt in je eigen wereld en je afvraagt of de dingen die in je hart zitten wel meetellen, ook al staan ze niet op een badge of in een bio of op je socials. Je doet ertoe. Het is goed zoals het is. Dit is ook voor jou.”