Toxic lesbian vampires

V.E. Schwab heeft met haar nieuwste boek weer een pareltje afgeleverd. In Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond heeft ze in haar kenmerkende schrijfstijl een heel ander soort boek geschreven dan ze hiervoor heeft gedaan. Het is misschien een gevalletje: you either love it or you hate it, maar dat is iets wat je zelf moet ontdekken!

Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond vertelt het verhaal van Sabine Boucher, Charlotte Sutherland en Alice Moore. Het is het verhaal van drie vrouwen die leven in verschillende eeuwen, maar elkaar toch allemaal zullen ontmoeten. Het is 2019 en Alice ontmoet Lottie op een feestje. Samen hebben ze een hele gezellige nacht. Maar als Alice wakker wordt, voelt ze zich raar en anders. Ze kan niet tegen de zon en heeft honger, maar ze krijgt niets door haar keel. Ze moet Lottie vinden, want na die nacht met haar is alles veranderd. Naast het perspectief van Alice lees je ook vanuit Sabine. Zij leeft in de zestiende eeuw. Tot slot lees je vanuit Charlotte. Haar verhaal begint in Londen, 1827. Maar wat verbindt deze vrouwen en hoe kan het dat ze elkaar ontmoeten? Dat komt doordat ze vampieren zijn, oftewel rozen.

V.E. Schwab is wat mij betreft de koningin van het fantasy-genre. In haar Schemering-serie komen geschiedenis en magie samen, in een wereld waar je in wilt verdwijnen. Met haar standalone Het onzichtbare leven van Addie LaRue laat ze zien hoe belangrijk herinneringen zijn en dat niemand vergeten wil worden. Daarnaast zou je Schwab kunnen kennen van Gallant en De heks van Near. Schwab heeft met de Cassidy Blake-serie ook boeken voor een jongere generatie geschreven. Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond is haar nieuwste roman voor volwassenen.

Dit dikke boek begint met het verhaal van María, in 1521. Daar ontmoet zij voor het eerst Sabine, een jonge weduwe die een soort apotheker is. Als María wordt uitgehuwelijkt aan de burggraaf is ze daar in eerste instantie heel blij mee, maar na verloop van tijd komt María erachter dat ze geen liefde voor haar man voelt. Als María met Ysabel, haar dienstmeisje, is, dan voelt ze de liefde wel. Ysabel laat haar blozen, iets wat haar man niet eens probeert. De tijd verstrijkt, Ysabel verdwijnt uit María’s leven en ze ontmoet Sabine weer. Ze vallen voor elkaar. Als María aan Sabine vertelt dat ze koste wat het kost vrij wil zijn, bijt Sabine haar. Vervolgens dringt ze María op om ook uit haar nek te drinken, alleen María stopt niet totdat Sabine dood is. María wordt Sabine en dat is waar dit verhaal mee begint.

Naast het perspectief van Sabine lees je vanuit het perspectief van Alice. Na haar nacht met Lottie moet Alice erachter komen wat er is gebeurd. Vanuit haar perspectief lees je hoe moeilijk het is om een normaal leven te hebben als vampier en dat het vrij lastig is om andere vampiers te vinden. Dat is iets wat je niet zo makkelijk op internet kan terugvinden. Halverwege het boek kom je erachter wat het verhaal van Charlotte is. Waar ze vandaan komt, hoe ze Sabine heeft leren kennen en hoe ze verandert. Alle perspectieven zijn uiteindelijk met elkaar vervlochten en verbonden.

Schwab heeft de verhalen van deze vrouwen heel subtiel opgeschreven. Ze schreeuwen hun verhaal niet van de daken. Dat geldt ook voor hun liefde. Tussen de regels door kom je erachter dat zij liefde in de kleine dingen terugvinden. Daarbij zijn de verhalen zo neergezet dat je het gevoel hebt dat je vanaf een afstandje met deze vrouwen mag meekijken. Het is zo precies, realistisch en luguber opgeschreven. Het voelt alsof je erbij bent. Tot slot geldt voor dit boek dat alles klopt. Elke verbinding, elke relatie en elk detail heeft een reden. Dus zelfs als je niet van boeken met vampieren houdt, dan kun je het alsnog geweldig vinden. Schwab weet hoe ze lezers 600 bladzijden geboeid moet houden.

Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond is een heel ander verhaal dan je van Schwab gewend bent, maar er zijn wel overeenkomsten met Addie. Je zou kunnen zeggen dat dit boek een stukje van Addie heeft wat betreft de oneindigheid en het verstrijken van de tijd. Net als Addie hebben ook deze vrouwen een oneindig leven, en Schwab laat ook in dit boek het verstrijken van de tijd goed terugzien, vooral in het verhaal van Charlotte. Als Charlotte na 52 jaar nog een keer terugkeert naar haar ouderlijk huis, denkt ze: “Wat is het makkelijk, en daarna moeilijk, om het bewijs te zien dat het leven in moordtempo voortraast.”

Wat jammer is, is het aantal kleine foutjes in dit boek. De ontbrekende punten en typfoutjes vallen vanaf het begin op. Het is zo’n mooi boek en dan is het extra jammer dat het niet een extra correctieronde heeft gehad.

Als je dit boek in drie woorden zou moeten omschrijven, dan blijft Schwabs eigen beschrijving toch het best. Sabine, Charlotte en Alice zijn haar ‘toxic lesbian vampires’.