Zo schrijft niemand anders

Eliza is samen met haar broertje Krekel op zoek naar haar vijf broers. De tuinman Nick heeft gezegd dat ze naar de Witte Kliffen zijn, maar zie daar maar eens te komen! Wie weet eigenlijk waar de Witte Kliffen zijn? En hoe zien ze eruit? Alle anderen zeggen dat de vijf broers dood zijn. Dus heeft het wel zin om het te proberen? Met Krekel heeft Annet Schaap weer een weergaloos verschaal geschreven. Het heeft dezelfde sfeer als Lampje. Misschien is het alleen daarom al ongelofelijk goed.

Het duurde maar liefst acht jaar voordat het vervolg op Lampje verscheen. Natuurlijk schreef en illustreerde Annet Schaap (1965) wel het een en ander tussendoor, zoals De boom met het oor en De meisjes. Maar dit was het boek waar iedereen reikhalzend naar heeft uitgekeken. Gelukkig wordt het wachten beloond.

Krekel speelt zich af in dezelfde wereld als Lampje. Eliza en haar broertje zijn aan het begin van het verhaal zelfs in hetzelfde havenstadje te vinden. Zo zien ze zelfs een keer de vuurtoren staan. Er zijn ook personages die terugkeren, zoals meneer en mevrouw Rozenhout, Nick de tuinman en juffrouw Amalia. Nick is niets veranderd en juffrouw Amalia leer je veel beter kennen. Maar Lampje zelf komen ze niet tegen.

Door dit citaat kom je erachter dat Krekel zich na Lampje afspeelt: “Er wordt ook gefluisterd dat er ooit een aan land leefde, in een huis met een toren in het bos. Het huis staat er nog, de toren ook. Maar niemand woont daar meer. En zeker geen zeemeermin.” Krekel heeft dus kenmerken van Lampje, maar tegelijkertijd staat het op zichzelf en heeft het een eigen karakter.

Als het verhaal begint, merk je al snel dat Eliza en haar broertje niet uit het havenstadje komen. Ze zijn hier niet opgegroeid. Je weet ook niet hoe hun thuissituatie is, waar ze vandaan komen of dat ze wees zijn. Hierdoor ben je als lezer heel benieuwd wat er is gebeurd en hoe het verhaal in elkaar zit. Wat je wel weet, is dat ze op zoek zijn naar Elliot, Oliver, Joshua, James en Billy. Het is alleen niet zo makkelijk om een boot te vinden waarop ze meekunnen varen als je geen geld, eten, drinken of fatsoenlijke kleren hebt. Toch houden Eliza en Krekel vol, wat er ook gebeurt. Een spannend en compleet verhaal volgt, waarin Eliza en Krekel allerlei avonturen meemaken. Tegelijkertijd lees je wat er allemaal gebeurd is met hun familie en waarom Eliza en Krekel zijn weggelopen.

Door de opbouw van het verhaal blijft het spannend. In het begin spring je midden in het verhaal, dan krijg je meer achtergrondinformatie en vervolgens gaat het verhaal verder waar het gebleven is. Er volgen meer avonturen en verhaallijnen worden afgerond. Op het einde kom je weer terug waar je begonnen was. Dit klinkt misschien verwarrend, maar dat was het helemaal niet. Het leest juist heel fijn.

Daarnaast komt de kern van de personages goed naar boven. Aan de hand van slechts een paar kenmerken wordt duidelijk wat voor mensen het zijn. De stemmen die de personages af en toe in hun hoofd horen, heeft Schaap ook opgeschreven. Bijvoorbeeld wat Elliot tegen Eliza in haar hoofd zegt. Dit geeft een inkijkje in de gedachten van de personages. Ook zorgt het ervoor dat je personages leert kennen die nog helemaal niet voorbij zijn gekomen.

Krekel leest als een nieuw sprookje. Er komen typische, oude kenmerken uit sprookjes in voor, zoals een geniepige stiefmoeder, verdwenen broertjes en personeel dat andere gedaantes krijgt. Maar Annet Schaap weet hier haar eigen draai aan te geven. Ze maakt het realistisch door de rauwe werkelijkheid ook een hoofdrol te geven. Thema’s als de dood spelen een grote rol. Het is eigenlijk een sprookje met de realiteit van de werkelijkheid.

Zal Krekel net als Lampje de geschiedenisboeken in gaan? Dat is de vraag. Maar één ding is zeker: zo schrijft niemand anders. Zo schrijft alleen Annet Schaap.