Stekelig maar liefdevol debuut

Susan Green wordt als hoofdpersonage in De Cactus, omschreven als stekelig, maar dat lijkt maar schijn. Uit haar redeneringen blijkt dat ze het eigenlijk wel goed bedoeld, ook al leidt dit bij momenten tot hilarische passages. Zoals het moment dat ze voorstelt aan haar leidinggevende om toch maar niet meer met twee personen tegelijk koffie te gaan drinken op kantoor, aangezien dat dan aanleiding geeft tot korte gesprekjes. Uit studies blijkt dat collega’s minder lang pauze nemen als ze alleen een koffie gaan halen aan de automaat, dus dat zou de efficiëntie volgens Susan kunnen verhogen.

Hoe onuitstaanbaar ze ook wordt voorgesteld (ze geeft haar broer bvb. 0,0 krediet, kan totaal niets van hem verdragen en ziet in alles wat hij doet een poging om haar te boycotten), toch kan de lezer niet anders dan na een tijdje toch van Susan te gaan houden. Het is een verademing om een hoofdpersonage zo nuchter en pragmatisch te zien omgaan met moeilijke en emotionele situaties (de dood van haar moeder, de ongeplande zwangerschap, relaties). Meermaals krijg je als lezer een glimlach om je lippen.

De auteur, Sarah Haywood, werkte vroeger als advocaat en dat is ook wel te merken in het verhaal. Susan heeft zelf rechten gestudeerd en gaat ook naarstig op zoek naar manieren om het recht aan haar kant te krijgen in de situatie met het testament van haar moeder.

De cactus is zowel een vermakelijk als ongemakkelijk verhaal met een wrang kantje. De aanpak van Susan wekt bij momenten wrevel en zijn op andere momenten weer grappig. Naarmate het verhaal vordert krijgt de lezer enkele aanwijzingen die verklaren hoe het karakter van Susan zich op deze manier heeft kunnen vormen. Daardoor komt er ook meer en meer begrip voor haar aanpak en op het einde van het boek kan je niet anders dan van haar zijn gaan houden. Een zalig en origineel debuut.

Sarah - hartvoorboeken.be