Saskia Noort wijkt af van de bekende paden…

Saskia Noort is vooral bekend omwille van haar literaire thrillers. Van eerdere boeken als De Eetclub en Nieuwe Buren werden zelfs verschillende bewerkingen gemaakt voor film, televisie of theater.

De cover van Stromboli trekt in elk geval de aandacht. Felgeel, mysterieus, en alleen als je goed kijkt, zie je nog wat er onder de felgele strepen/stralen te zien is.

Het boek start met een verkrachtingsscène, waarvan al snel duidelijk wordt hoe relevant deze is voor de rest van het verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Sara, een schrijfster & columniste. Ze beslist haar man, Karel, ook een schrijver, met wie ze jarenlang een succesvol columnistenduo vormde, te verlaten.

In het eerste deel van het boek ligt de nadruk op de manier waarop ze de scheiding aanpakt, welke gevolgen dit heeft voor haar persoonlijk leven, hoe Karel reageert en probeert te manipuleren, hoe de kinderen ermee omgaan, enz. Het tweede deel van het boek beschrijft een retraite die Sara volgt op aanraden van een vriendin. From fear to love. De retraite speelt zich af in Italië en de organisator en aanpak beantwoorden aan de clichés die samengaan met een 'spirituele retraite'.  

 Stromboli zelf is helemaal anders van insteek dan de oudere boeken/thrillers van Saskia Noort. 

Het is moeilijk om er de vinger op te leggen wat voor een boek het dan wel precies is. Zeker geen thriller. En hoewel het deel van het boek over de retraite heel wat materiaal bevat voor een chicklit-achtig feelgood/uitlach-boek, gaat het ook deze toer totaal niet op. Het is eerder een psychologisch verhaal, dat een inkijk geeft in het leven van een slachtoffer van sexueel geweld, waarbij ook duidelijk geschetst wordt hoe dit op verschillende vlakken invloed kan blijven hebben in het verdere leven.   

Het verhaal is enorm vlot geschreven en leest als een trein. Verschillende emoties komen aan bod en ook als lezer word je heen en weer geslingerd tussen een wrang gevoel (die openingsscène), medelijden (Sara krijgt wel wat tegenslagen te verwerken), boosheid (op de manier waarop haar man manipuleert of probeert te manipuleren), onmacht (die columns van Karel tijdens de scheiding, het destructieve patroon waarin Sara zich steeds opnieuw stort), een glimlach (situaties op die retraite) en ergernis (de leider, Jens, van de retraite).  

Maar ondanks deze emoties en de vlotte schrijfstijl, blijft er op het einde toch een ‘leeg’ gevoel over. Op zich worden de verhaallijnen wel tamelijk mooi afgerond. Er blijft alleen het gevoel dat ze, ondanks de soms zware inhoud, nogal op de oppervlakte behandeld worden. Er worden veel zaken aangesneden, maar de uitwerking is minder diepgaand. Voornamelijk bij het deel over de retraite had ik het gevoel dat het nergens concreet naartoe ging. Ook één van de laatste scènes op de vulkaan zelf kwam me wat ongeloofwaardig over.  

 Conclusie: het is een heel vlot lezend boek, er worden rake onderwerpen aangesneden en als lezer wil je echt wel verder lezen en weten hoe het afloopt met de personages. Maar hou er rekening mee dat de mogelijkheid bestaat dat je met een ietwat ‘leeg’ gevoel achterblijft, omdat het potentieel van het verhaal niet volledig tot uiting komt.