Weinig woorden vertellen een rakend verhaal

In Het doorboorde hart staat, net zoals in de andere boeken van Amélie Nothomb, geen woord te veel. Geen franjes of uitvoerige beschrijvingen. Enkel de essentie.

Het verhaal wordt verteld door de ogen van de dochter Diane. Waarop haar moeder Marie dus ongelooflijk jaloers is. Wat zich uit in emotionele verwaarlozing en apathie. Diane is bij de start van het verhaal nog heel jong. Op dat moment kan ze nog niet alles exact plaatsen of het gedrag van haar moeder goed inschatten. Het maakt de situatie des te schrijnender.

Later raakt Diane bevriend met Olivia. Het lijkt eerst een gelijkwaardige vriendschap, maar blijkt later een giftige relatie te zijn. Met veel raakpunten tussen Olivia en Marie. Diane ontfermt zich dan meer en meer over de dochter van Olivia, ze probeert haar te geven wat ze zelf te kort kwam.

Het doorboorde hart is geen luchtig verhaal. Emoties worden ook niet letterlijk uitgesproken. Ze zijn te voelen in de sfeer en te lezen tussen de zinnen door. Net zoals we gewoon zijn van Amélie Nothomb. En toch weet ze wel te raken. Ik was al fan. En ik blijf fan.

Conclusie: een rasechte Nothomb, een verhaal van weinig woorden, heel rakend, maar nooit met goedkope emoties. Met een verrassende ontknoping.

(deze recensie verscheen ook op hartvoorboeken.be)