Herkenbaar

Er wordt vanuit diverse perspectieven het verhaal van Eindspel verteld. Mariska Overman laat meteen merken wat de relatie als stiefbroer- en zus kan doen. Het andere perspectief is dat van Lisa, die met depressies kampt. Onzekerheid, angst en schaamte zijn de emoties die hierin worden laten zien. De schrijfster veinst dat er ook sprake is van anorexia. Het snijden van jezelf en manipulatie worden onder de loep gelegd. Gedachten aan zelfmoord passeren tevens de revue. Het is een verhaal waarbij de mentale gezondheid onder jongeren dus een grote rol speelt. Gelukkig zijn er ook positieve kanten. Het is een novelle dat zeker voor bewustwording zal zorgen, en dat jongeren laat leren dat hulp vragen helemaal niet zo beschamend moeilijk hoeft te zijn. Goed dat Kluitman daarom een kleine waarschuwing onder de synopsis van het boek heeft afgegeven.
Hoewel het gelukkig voor de hoofdpersonages goed afloopt, is het nog maar de vraag of het voor de echt zieke geest in het verhaal nog wel goed zal komen. Hierbij rijst vooral de vraag wat er zoal in het hoofd van deze persoon rondspookt. In dat opzicht heeft deze persoon niet een hele duidelijke achtergrond. De schrijfster heeft vanwege de doelgroep gekozen voor een eenvoudige verklaring. Er zijn ook momenten waarbij sporadisch het perspectief naar deze stalkende persoon draait. De boodschap van het algehele verhaal is dat enige mensenkennis op jonge leeftijd eigenlijk een must is. Het is meeslepend en herkenbaar voor de doelgroep tot het einde.