Bedankt Tante Truus!

De laatste trein naar vrijheid is een fictief verhaal, maar wel gebaseerd op waargebeurde feiten. De auteur, Meg Waite Clayton, neemt de lezer mee naar Wenen op de vooravond van de Tweede Wereldoorlog.

Zoals op de kaft vermeld, draait het boek grotendeels rond Truus Wijsmuller-Meijer. Een bijzonder sterke dame die zich inzet voor het transport van Joodse kinderen naar een veiliger leven. Zij wordt gesteund door haar man Joop.
In Wenen draait het verhaal voornamelijk rond Zofie-Helene, haar vriend Stephan en zijn broertje Walter. Ze groeien op met een andere familiale achtergrond. De contrasten zijn mooi verwerkt. Het imperium van de Neumann familie (van de lekkere chocolade) omgeven met kunst tegenover een rebelse krantenschrijfster!
De SS’er Adolf Eichmann en zijn trouwe hond Tier wekken meteen afschuw bij de lezer, goed weergegeven dus.
Deze drie verhaallijnen komen uiteindelijk mooi samen.

Het boek is opgedeeld in zeer korte hoofdstukken. Aanvankelijk las het verhaal niet zo vlot. De personages en situaties moeten natuurlijk eerst geschetst worden. Het eerste deel bevat weinig spanning en is eerder stroef geschreven. Pas naar het einde toe, de laatste honderd bladzijden, was ik volledig in de ban van het verhaal.

Een hartverscheurend verhaal over macht en liefde. Het boek zet de lezer wel aan het denken, want godsdienst en afkomst zorgen nog steeds voor conflicten en zorgwekkende situaties. Gelukkig zijn er nu ook nog steeds mensen met de juiste ingesteldheid die zorgen voor lichtpuntjes.

(Met dank aan Uitgeverij HarperCollins voor het recensie-exemplaar. Het boek verschijnt op 21 januari 2020.)