Dramatisch en duister, maar ook gevoelig en kwetsbaar

“De lucht van Shearwater is doordrongen van de geesten van de doden… Maar ze is niet bang voor de doden. Want alleen de levenden kunnen je kwaad doen.”

Shearwater Island ligt heel geïsoleerd in de Zuidelijke Oceaan, vijftienhonderd kilometer verwijderd van enige andere landmassa. Door de steeds extremere weersomstandigheden hebben wetenschappers het eiland verlaten. Enkel Dominic en zijn drie kinderen zijn hier achtergebleven om de zadenkluis nog te redden. Tijdens een woelige storm spoelt er een vrouw aan, Rowan. Waar komt zij vandaan? Hoe is ze in de buurt van het eiland geraakt? Door haar komst ontstaat er een nieuwe dynamiek. Maar Rowan krijgt het gevoel niet van zich afgeschud dat Dominic haar niet alles vertelt, een wederzijds wantrouwen.

“We kijken elkaar aan. Ik geloof hem niet. Hij weet meer dan hij zegt. Maar ineens word ik bevangen door wat dit betekent. De zee woelt onder mijn voeten, een duizelende deining.”

Wat een prachtig én intens verhaal! Door de knappe beschrijvingen had ik meteen een zeer goed beeld van het eiland en de personages. De ruige natuur, de zeehonden en pinguïns, een gebroken gezin… je beleeft het allemaal mee als lezer. En door de goede opbouw ben je ook meteen nieuwsgierig en alert. Waarom zijn alle communicatiemiddelen vernietigd? Waarom heeft Dominic alles achter zich gelaten na de dood van zijn vrouw? Wie is Rowan en hoe komt zij hier terecht? Het verhaal ontrafelt zich langzaam, een luguber gevoel neemt steeds meer de overhand. Het is niet enkel dramatisch en duister, maar ook zo gevoelig en kwetsbaar. Letterlijk en figuurlijk uit de diepte terug naar de oppervlakte zwemmen, veerkracht en wijsheid, wat is er belangrijk voor de toekomt… Woeste kust is echt een rijk verhaal! Na het lezen moest ik even tijd nemen om alles te laten bezinken. Ik voelde de broosheid van het leven, voelde mij onderdeel van een groter geheel.

“…want we hebben allemaal, alle mensen, besloten wat we zullen redden, en dat is onszelf.”