Chaotisch schrijfstijl

Manuele Piemonte heeft Latijns-Amerikaanse literatuur gestudeerd in Rome en screenwriting in Milaan. De kinderkolonie is Piemonte haar debuutroman.

Sara, Angela en Margherita leven samen met hun moeder en vader in de Italiaanse kolonie Libië. Mussolini ‘nodigt’ deze kinderen uit om hun moederland te leren kennen. De zusjes worden samen op de boot gezet richting Toscane. De verwachting is dat ze na 3 maanden kunnen terugkeren naar hun familie. Maar de oorlog breekt uit en van terugkomst wordt niet meer gesproken. De kinderen krijgen steeds minder eten en moeten zich aan de vele fascistische regels houden. Ijzeren discipline wordt van hen verwacht. De 3 zussen gaan allen op hun eigen manier hiermee om en raken met momenten van elkaar vervreemd. Wat doen vele jaren kinderkolonie met deze kinderen?

Hmm, waar moet ik beginnen? De opzet van dit verhaal is sterk. Ik had nog nooit van een kinderkolonie gehoord en was dus erg geïntrigeerd door het onderwerp. Toch kon dit boek mij niet bekoren en ik denk dat dit grotendeels komt door de schrijfstijl. Wispelturige tempo-verschillen, woorden die te weinig duiding krijgen (fillipagani?), vertelperspectieven die plotseling wisselen en personages met te weinig omschrijving zorgen ervoor dat het verhaal moeilijk te volgen is. De eerste helft van het verhaal lijkt er erg weinig te gebeuren. Nadien komt er wat meer spanning maar is het door eerder benoemde punten moeilijk om te begrijpen wat er nu precies gebeurd.

Zo is het einde voor mij ook nogal vaag (Is het nu wel gebeurd? Of toch niet? Of toch wel?). Er zijn momenten waarbij er sprake is van een Amazone. Een vleugje magisch realisme? Ik snap de toevoeging hiervan maar opnieuw is dit niet duidelijk vormgegeven in het boek waardoor je denkt; “Waarover ben ik nu aan het lezen?”

De personages zelf hadden voor mij meer diepgang mogen krijgen. De zusjes zijn soms moeilijk uit elkaar te houden en zijpersonages zijn oppervlakkig. Jammer, want deze hadden emotionele lading kunnen geven aan het verhaal.

Er zijn flitsen in de verhaallijn die ik wel interessant vind; Sara die ’s nachts op pad gaat en het stukje van na de oorlog bijvoorbeeld. Een boek met veel potentieel maar waarbij het verhaal wat te chaotisch voor mij werd.

Laat je echter niet beïnvloeden door mijn mening en kijk vooral zelf of dit boek jou wel kan bekoren!