Muziek verweven met herinnering

Ingrid de Vries heeft met De violist haar derde roman neergepend, na Schijnvrucht (ook een prachtig verhaal) en Water val. Haar verhalen zijn vaak doordrenkt met emotie en menselijke relaties, en ze weet als geen ander hoe ze muziek en herinnering kan verweven tot iets dat blijft nazinderen.

We volgen Laurens, een zestienjarige jongen uit Zoutkamp die op een dag de Chaconne van Bach hoort en besluit aan te bellen bij Guido, een concertviolist. Die ene impulsieve actie verandert zijn leven. Laurens, die opgroeit in een kille thuissituatie, vindt in Guido niet alleen een mentor, maar ook een soort vaderfiguur. Hun band is intens, warm en soms ook ongemakkelijk. Na drie jaar vertrekt Laurens naar het conservatorium in Utrecht, en laat hij alles achter, inclusief Guido. Vijftig jaar later keert hij terug, op zoek naar wat ooit was. Maar het verleden blijkt niet zo makkelijk op te halen. De roman springt tussen 1964 en 2014, en die tijdsprongen geven het verhaal een melancholische gelaagdheid.

De Vries schrijft met een zekere tederheid, maar ook met pit. Haar zinnen zijn niet overdreven poëtisch, maar ze raken wel. Soms zijn ze zelfs een tikje rauw, wat het verhaal extra geloofwaardig maakt. Laurens is geen typische held: hij is koppig, kwetsbaar en soms ronduit egoïstisch. Guido daarentegen is een man die leeft voor zijn muziek, maar ook worstelt met verlies en ouder worden. De dynamiek tussen hen is het kloppend hart van het boek.

De violist is een ontroerende roman over muziek, verlies en de sporen die mensen in elkaar achterlaten.