Vergeten hoofdstuk

Pam Jenoff heeft een achtergrond die je niet meteen zou linken aan fictie: ze werkte ooit voor het Amerikaanse leger en de diplomatieke dienst. Tijdens haar tijd in Polen raakte ze diep betrokken bij Holocaust-gerelateerde projecten, wat haar latere romans een extra laag authenticiteit geeft. Ik las al eerder boeken van haar. Eén voor één wisten deze mij te raken. Ik keek dus erg uit naar dit boek.

In Het verraad van Parijs volgen we Louise, die in 1953 een ketting vindt in een tweedehandswinkel. Die ketting is geen gewone vondst: ze herinnert haar aan een tragisch moment uit haar tijd bij het Rode Kruis, toen haar vriendin Franny stierf onder mysterieuze omstandigheden. De ketting lijkt de sleutel tot dat verleden.
Parallel daaraan leren we Helaine kennen, een jonge Joodse vrouw in het bezette Parijs van 1943. Ze wordt tewerkgesteld in het warenhuis Lévitan: een bizarre plek waar nazi’s spullen kochten die door Joodse gevangenen waren gerepareerd. Helaine en haar man Gabriel raken verstrikt in een web van geheimen, muziek en overlevingsdrang.
Wat ik sterk vond, was hoe Jenoff de twee verhaallijnen langzaam naar elkaar toe laat kruipen. De spanning zit niet in grote actiescènes, maar in de emotionele puzzelstukjes die je als lezer mag leggen.
Jenoff schrijft toegankelijk, zonder poespas. Haar stijl is helder, maar niet saai. Ze weet hoe ze sfeer moet oproepen zonder te vervallen in clichés.
Ik had graag meer gezien van het warenhuis Lévitan zelf. Die setting is zó uniek en historisch intrigerend, maar bleef wat onderbelicht. Jenoff hint naar de gruwel en absurditeit ervan, maar ik had het gevoel dat ze daar nog veel meer uit had kunnen halen.

Het verraad van Parijs is een ingetogen, emotioneel geladen roman die je meeneemt naar een vergeten hoofdstuk uit de oorlog.