Rauw maar hoopvol

Edino van Dorsten is iemand die niet zomaar een boek schrijft, maar een levenservaring deelt die bijna te zwaar lijkt om door één persoon gedragen te worden. Hij groeide op in een afgesloten, beklemmende omgeving en moest zichzelf opnieuw uitvinden in een wereld die hij nauwelijks kende. Dat maakt hem niet alleen auteur, maar ook verteller van een verhaal dat hij jarenlang niet mócht vertellen. Zijn stem klinkt rauw, eerlijk en soms verrassend zacht, alsof hij nog steeds voorzichtig aftast hoeveel ruimte hij mag innemen.

In Mijn naam is Edino neemt hij je mee in zijn eigen geschiedenis, maar niet op een afstandelijke manier. Je voelt de verwarring van zijn jeugd, de constante spanning in het gezin en de enorme impact van een vader die alles controleerde. Wat het boek bijzonder maakt, is dat Edino niet alleen terugblikt, maar ook laat zien hoe het voelt om voor het eerst zelf keuzes te mogen maken. Zijn zoektocht naar vrijheid, identiteit en vertrouwen wordt heel tastbaar. Soms zit je bijna ongemakkelijk dicht op zijn gedachten, alsof je iets leest dat eigenlijk te persoonlijk is — maar juist dat maakt het zo krachtig. Het is geen verhaal dat je simpelweg “leest”; je beweegt erdoorheen, met alle schurende en hoopvolle momenten erbij.

De schrijfstijl is direct en ongefilterd, zonder onnodige opsmuk. Dat werkt goed, omdat het past bij de manier waarop Edino zijn verleden probeert te begrijpen: stap voor stap, zonder te verbergen wat pijn doet. Af en toe voelt de tekst wat hoekig of herhalend, alsof hij zoekende is naar woorden die nog niet helemaal bestaan voor wat hij wil zeggen. Maar die kleine oneffenheden maken het juist authentiek. De personages - vooral zijn familieleden - worden niet overdreven uitgewerkt, maar krijgen genoeg contouren om hun invloed voelbaar te maken. Zijn vader is geen karikatuur, maar een dreigende aanwezigheid die je als lezer bijna fysiek voelt. Edino zelf groeit gaandeweg uit tot iemand die je wilt aanmoedigen, omdat je merkt hoe hard hij werkt om zichzelf niet langer te laten definiëren door zijn verleden.

Mijn naam is Edino is een eerlijk, soms rauw, maar uiteindelijk hoopvol verhaal dat je nog even met je meedraagt nadat je het hebt dichtgeslagen.