Lezersrecensie
Wat zijn herinneringen waard?
Hayley Gelfuso is een auteur die zich graag laat inspireren door geschiedenis, herinneringen en de manier waarop verhalen ons vormen. In haar werk verweeft ze vaak emotionele thema’s met een vleugje magie, waardoor haar boeken een dromerige maar toch scherpe ondertoon krijgen. Het boek van verloren uren past helemaal in dat plaatje: een roman die speelt met tijd, geheugen en de kracht van menselijke ervaringen.
Het verhaal volgt Lisavet, die tijdens de Kristallnacht door haar vader in een kast wordt verstopt. Wat eerst voelt als een wanhopige poging om haar te beschermen, verandert in iets onverwachts: ze belandt in de “tijdruimte”, een soort bibliotheek vol herinneringen van anderen. Daar groeit ze op tussen gedachten, flarden verleden en verhalen die niet altijd het daglicht mogen zien. Ze ontdekt dat er tijdwachters bestaan—mensen die bepalen welke herinneringen mogen blijven bestaan en welke verdwijnen. Dat idee vond ik persoonlijk heel intrigerend: het voelt bijna als een strijd om de waarheid, maar dan op een magische, bijna filosofische manier. Wanneer Lisavet verliefd wordt op Ernest, een van die tijdwachters, wordt haar missie om herinneringen te redden nog ingewikkelder. De spanning tussen persoonlijke gevoelens en een groter moreel doel geeft het verhaal een mooie gelaagdheid.
Gelfuso’s schrijfstijl is beeldend en soms bijna filmisch; je ziet de scènes voor je alsof je door een oude projector kijkt. Dat werkt vooral goed in de passages over de tijdruimte, die echt tot leven komen. De personages zijn warm en menselijk, al had ik soms het gevoel dat Lisavet iets meer diepgang had mogen krijgen buiten haar rol als “hoeder van herinneringen”. Ernest vond ik dan weer verrassend genuanceerd, zeker omdat hij balanceert tussen plicht en gevoel.
Wat het boek sterk maakt, is de originele setting en de emotionele kern: de vraag wat herinneringen eigenlijk waard zijn, en wie het recht heeft om ze te bewaren. De sfeer, de thematiek en de creatieve wereldbouw maken het verhaal top.
Een sfeervolle, ontroerende roman die je meeneemt naar een wereld waar herinneringen tastbaar worden.
Het verhaal volgt Lisavet, die tijdens de Kristallnacht door haar vader in een kast wordt verstopt. Wat eerst voelt als een wanhopige poging om haar te beschermen, verandert in iets onverwachts: ze belandt in de “tijdruimte”, een soort bibliotheek vol herinneringen van anderen. Daar groeit ze op tussen gedachten, flarden verleden en verhalen die niet altijd het daglicht mogen zien. Ze ontdekt dat er tijdwachters bestaan—mensen die bepalen welke herinneringen mogen blijven bestaan en welke verdwijnen. Dat idee vond ik persoonlijk heel intrigerend: het voelt bijna als een strijd om de waarheid, maar dan op een magische, bijna filosofische manier. Wanneer Lisavet verliefd wordt op Ernest, een van die tijdwachters, wordt haar missie om herinneringen te redden nog ingewikkelder. De spanning tussen persoonlijke gevoelens en een groter moreel doel geeft het verhaal een mooie gelaagdheid.
Gelfuso’s schrijfstijl is beeldend en soms bijna filmisch; je ziet de scènes voor je alsof je door een oude projector kijkt. Dat werkt vooral goed in de passages over de tijdruimte, die echt tot leven komen. De personages zijn warm en menselijk, al had ik soms het gevoel dat Lisavet iets meer diepgang had mogen krijgen buiten haar rol als “hoeder van herinneringen”. Ernest vond ik dan weer verrassend genuanceerd, zeker omdat hij balanceert tussen plicht en gevoel.
Wat het boek sterk maakt, is de originele setting en de emotionele kern: de vraag wat herinneringen eigenlijk waard zijn, en wie het recht heeft om ze te bewaren. De sfeer, de thematiek en de creatieve wereldbouw maken het verhaal top.
Een sfeervolle, ontroerende roman die je meeneemt naar een wereld waar herinneringen tastbaar worden.
1
Reageer op deze recensie
