Vlot verhaal vol cliffhangers

Joël Dicker is een Zwitserse auteur die al op jonge leeftijd doorbrak met zijn debuut Les Derniers Jours de Nos Pères. Hij groeide uit tot een internationale naam dankzij romans waarin geheimen, herinneringen en menselijke relaties centraal staan. Met Het rampzalige bezoek aan de dierentuin kiest hij voor een verhaal dat toegankelijker en compacter is, maar nog steeds die typische drang naar het blootleggen van verborgen waarheden in zich draagt.

Het verhaal draait om een schooluitstap naar de dierentuin, vlak voor Kerstmis, die volledig ontspoort. De ramp die zich daar afspeelt, blijft jarenlang een mysterie voor de buitenwereld. Hoofdpersonage Joséphine, die als kind aanwezig was, besluit later als volwassene haar versie van de gebeurtenissen neer te schrijven. Wat mij vooral trof, is hoe het boek speelt met herinneringen: de manier waarop een ogenschijnlijk gewone dag in de jeugd van een stadje verandert in een collectieve wond. Het voelt alsof je als lezer zelf deel uitmaakt van die gemeenschap die nog steeds niet goed weet wat er nu écht gebeurd is.

De schrijfstijl van Dicker is vlot en meeslepend. Hij gebruikt korte hoofdstukken en cliffhangers die je dwingen door te lezen, wat heel goed werkt voor een jonger publiek of voor wie houdt van tempo. Toch merkte ik dat sommige passages te nadrukkelijk uitlegden wat je als lezer al begreep; dat haalt de vaart er soms uit. De personages zijn interessant, vooral Joséphine die balanceert tussen kinderlijke verwarring en volwassen reflectie. Haar ouders spelen een belangrijke rol, omdat zij koste wat kost de waarheid willen achterhalen.
Wat sterk is, is de manier waarop Dicker spanning opbouwt rond een gebeurtenis die in feite al lang voorbij is. Hij weet het verleden levendig te maken en geeft het een bijna mythische lading. De emotionele impact van de ramp had nog intenser kunnen worden uitgewerkt.

Een intrigerende, meeslepende roman die je laat nadenken over hoe herinneringen en geheimen een gemeenschap kunnen tekenen.