Gedurfd en gelaagd

Anne Mieke Backer is een veelzijdige maker: ze schreef eerder boeken over landschapshistorie en architectuur, en werkte ook als beeldend kunstenaar. Met Ik was dat meisje waagt ze zich voor het eerst aan een roman. Dat maakt dit boek extra interessant: je voelt dat ze vanuit een andere discipline komt, waardoor haar blik op literatuur fris en eigenzinnig is.

Het verhaal draait om een jonge Franse vrouw die in de jaren ’60 een intense relatie beleeft met een oudere Amerikaanse schrijver. Jaren later leest ze zijn roman, waarin hij hun tijd samen heeft verwerkt – maar vanuit zijn perspectief, en met een versie van haar die nauwelijks lijkt op wie ze werkelijk was. Backer laat zien hoe herinneringen en fictie botsen: wat voor hem een spel of tijdverdrijf was, voelde voor haar als een levensbepalende ervaring. Dat spanningsveld maakt het boek rauw en confronterend.

Backers stijl is beeldrijk en soms bijna essayistisch. Ze schrijft niet rechttoe-rechtaan, maar verweeft observaties en reflecties door de scènes heen. Dat geeft diepte, maar kan ook traag aanvoelen; sommige passages lijken meer op een analyse dan op een romanfragment. De personages zijn gelaagd: de vrouw krijgt eindelijk een stem en wordt neergezet als iemand die zoekt naar grip op haar verleden. De Amerikaan blijft daarentegen wat afstandelijk en mist nuance – wat misschien bewust zo is, maar toch een gemiste kans om hem meer menselijkheid te geven.
Het boek geeft een krachtig tegenverhaal bij een klassieke roman (Spel en tijdverdrijf van James Salter) en zet de vrouwelijke ervaring centraal. Dat voelt vernieuwend en noodzakelijk.

Ik was dat meisje is een gedurfde, gelaagde roman die de stem van een vergeten vrouw terugbrengt – niet perfect in uitvoering, maar wel indrukwekkend in intentie.