Rammelende opzet crasht kansrijk verhaal

Na de dood van hun vader verkoopt hun moeder het huis en vertrekken de zussen Hélène, Élise en Florence samen met hun moeder naar haar familiehuis in Sainte-Cécile, Frankrijk, waarna hun moeder wegens ruimtegebrek weer terugkeert naar Engeland. De zussen zijn dan respectievelijk 22, 17 en 15 jaar oud.

Inmiddels is het 1944, zeven jaar later. Het is oorlog en de zussen leven in bezet gebied. De Vichy-regering is gecollaboreerd met Nazi-Duitsland en de vele tegenstanders hebben zich aangesloten bij de Résistance die plaatselijk bekend staat als de Maquis.
Élise, de middelste zus, is uitgegroeid tot een onverschrokken vrouw en runt een café dat als centraal informatiepunt fungeert voor de Résistance, waarbinnen haar vriend Victor actief is. Zelf bekleedt Élise een passieve rol binnen het verzet die naarmate de oorlog vordert steeds grotere vormen aanneemt. Florence, de jongste van de drie zussen, ziet alles door een roze bril. Haar kinderlijke insteek zorgt ervoor dat ze op haar gevoel afgaat, waardoor ze zichzelf en haar zussen in een lastig parket brengt. Gelukkig kan ze zichzelf prima terugtrekken in haar fantasiewereld en uitleven op haar passies koken en tuinieren. Als oudste probeert Hélène de zussen bij elkaar te houden, bewandelt de gulden middenweg zonder haar verantwoordelijke positie aan het hoofd van het huishouden te verliezen. Ze werkt als verpleegster in de nabijgelegen dokterspraktijk annex ziekenhuis, waardoor ze kan reizen zonder de aandacht van de Nazi’s op zich te vestigen.
De oorlog zorgt ervoor dat de zussen zich omzichtig door het leven moeten begeven en dat is niet even makkelijk. Er gebeuren vreselijke dingen en er komt ook nog eens een lang bewaard familiegeheim aan het licht. Volwassen worden gaat dan ineens heel snel.

Het boek is opgedeeld in 73 hoofdstukken, waarvan sommige slechts uit drie pagina’s bestaan. Voor wie hiervan houdt een prettige bijkomstigheid, alleen gaat dit wel ten koste van de diepgang die dan abrupt ophoudt. Iedere zus heeft haar eigen perspectief, maar Hélène krijgt hierin wel de hoofdrol. De andere twee zussen komen mondjesmaat aan het woord en vrijwel altijd in combinatie met een gebeurtenis die weliswaar voor de nodige spanning zorgt, maar achterblijft op emotioneel vlak.
De eerste plm. vijftien procent van het boek loopt de schrijfstijl niet lekker, er ‘even’ inkomen duurt iets langer, dialogen klinken hier ouderwets en de omgeving wordt hier rijkelijk beschreven wat mij meer aan paginavulling doet denken dan dat het bijdraagt aan het vertellen van het verhaal. Ook wist ik vrijwel direct wat het lang bewaarde familiegeheim was, wat voor een afknapper zorgde. Maar vooral de geloofwaardigheid was voor mij het kritieke punt waar ik niet mee uit de voeten kon. Hoe kan een moeder haar drie kinderen alleen achterlaten waarvan er twee nog minderjarig zijn? Nergens wordt vermeld dat ze een psychische inzinking heeft of iets dergelijks. En hoezo is er ruimtegebrek in het huis waardoor de moeder elders moest gaan wonen? Er zijn immers nog een naaikamer, studeerkamer en zolder over en er is wel plek voor twee logés. Ook trek ik een van de personages in twijfel, omdat haar gedachten en handelingen niet overeenkomen. Misschien lezen we dit wel in het tweede of derde boek, want Dochters van de Dordogne is onderdeel van een trilogie.
Maar laat je vooral niet tegenhouden door deze recensie als je houdt van een zussenboek of oorlogsverhaal, want de verhaallijn is goed en naar het einde toe vlieg je door het verhaal.

Quote:
Haar snikken kwamen in golven, die telkens opnieuw aanzwollen, haar overspoelden en haar scheidden van haar zussen. In elkaar gedoken zat ze er heel eenzaam bij. Er had zich een kloof geopend en Élise had geen idee hoe ze die moest overbruggen.