Waren het de topjes van zijn vingers, een opengaande bloem, die haar handpalm aantipten?

Denk je wel eens na over de keuzes die je maakt in het leven, hoe ze niet alleen jou beïnvloeden maar ook de mensen om je heen?
In ‘Het laatste verhaal van Mina Lee’ laat Mina zien hoe zij haar keuzes heeft afgewogen. Zou jij het anders doen als je in haar schoenen stond?

Het boek opent met Margot die eenmaal in het jaar afreist naar Koreatown, Los Angeles, om haar moeder Mina op te zoeken. De moeder-dochter band is dan al flink verstoord, omdat de keuzes die Mina in het verleden heeft gemaakt, botsen met de idealen van haar dochter, waardoor Margot haar moeder en haar oude leven de rug heeft toegekeerd. Maar er begint iets te knagen als Mina de telefoon niet opneemt en als Margot de deur van haar ouderlijk huis opent, treft ze haar moeder levenloos aan. Ongeloof reist op als Margot de situatie onder de loep neemt en ze gaat op onderzoek uit.

De tweede verhaallijn is weggelegd voor Mina, een vrouw die op de restanten van de Koreaanse oorlog een lichtpuntje weet te grijpen. Helaas is het van korte duur. Verteerd door verdriet vlucht Mina naar Amerika, een plek om opnieuw te beginnen, maar waar ze eigenlijk niet wil zijn.
Mina’s verhaal begint op de dag dat ze voet zet op Amerikaanse bodem. Een land dat niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk ver van Korea verwijderd is.
Terwijl de andere immigranten om haar heen zich zo goed mogelijk integreren, houdt Mina zich vast aan de Koreaanse taal en het Koreaanse eten van haar vaderland.
Gevoed door de tragedie in haar leven valt Mina regelmatig terug in depressies, tot ze op haar werk een attente man leert kennen, voor wie ze zich langzaam openstelt en begint op te bloeien.
Maar het zit Mina niet mee en ze moet keer op keer vechten voor haar levensgeluk en ondertussen een thuis creëren voor haar opstandige dochter.

In “Het laatste verhaal van Mina Lee” draaien beide verhaallijnen als een DNA-streng om elkaar heen en naarmate het boek vordert, groeien de personages dichter naar elkaar toe. Een boek waar je de tijd voor moet nemen, met prachtige zinnen en een goede verhaallijn.

Ik heb dit boek met veel interesse gelezen en hoewel ik het personage van Margot iets minder sterk vond uitgewerkt (maar dat kan ook komen omdat Mina zo intens is), leefde ik mee met beide vrouwen en de vriendschappen die werden opgebouwd.
Ik snoof een stukje van de Koreaanse cultuur op, leerde iets over immigranten in Amerika en liet het verhaal resoneren zelfs nadat ik het boek had dichtgeslagen.

Al met al een prachtig debuut van Nancy Jooyoun Kim. Chapeau.

“De maan scheen glinsterend op het wateroppervlak, en ze zag in dat bij een bepaalde hoeveelheid licht het leven, ondanks het leed, de tragedies, de teleurstellingen, vaak toch weer opkwam; een zaadje dat, met voldoende warmte, kon ontkiemen en opengaan, net als Mr Kims vingertoppen toen hij het wisselgeld in haar hand legde.”