anticlimax

Aan de hand van een duidelijke structuur wordt het plot ontrafeld: elk hoofdstuk gaat uit van een van de drie hoofdpersonages en start in 1945 om vervolgens terug te gaan in het verleden. Door het wisselende vertelperspectief en de tijdsspongen krijg je het verhaal in stukjes en brokjes voorgeschoteld. Je zou kunnen zeggen dat deze methode geduld van de lezer vraagt, maar voor mij zaten het ritme en de intrige van in het begin goed waardoor ik uren aan een stuk wou doorlezen. Ik vond de personages zo vreemd en mysterieus dat het gewoon niet mogelijk was om midden in een hoofdstuk het boek dicht te slaan.
Hoewel de personages best realistisch zijn, lijken ze tegelijk uit een sprookjeswereld te komen. Vooral het zwijgzame kind tussen de dolende volwassenen heeft iets lugubers, hoewel de band die tussen hem en Stefano ontstaat ook ontroerend is.
Drie manipulatieve hoofdpersonages en een kind dat evenmin het achterste van zijn tong laat zien – het lijkt een ideale manier om tot een denderde finale te komen. Het is dan ook bijzonder jammer dat de auteur de spanning te langdurig opbouwt, vooral door details over het verleden te geven die geen meerwaarde lijken te hebben voor het plot. Hierdoor zakt het verhaal na de helft in en gaat het ritme helemaal verloren.
Erger is nog dat de nuchtere stijl overgaat in een melodramatische toon. Het ritme versnelt en vertraagt tot de plotlijnen over elkaar heen struikelen en ik het grotere plaatje niet meer zag. De ontwikkelingen zijn naar het einde toe vergezocht en ik merkte dat het me steeds meer moeite kostte om mijn aandacht erbij te houden.
Gemma Liviero doet te veel haar best om het mysterie voortdurend te verhogen, en verliest daardoor de controle over haar roman. Ik laat je niet achter begint sterk, maar eindigt slordig en chaotisch.