Spannend tot de laatste bladzijde

Riemke heeft het als alleenstaande ouder niet altijd makkelijk. Na haar scheiding bleef ze achter met vele schulden die ze via haar baan als stagiaire bij een advocatenkantoor weg probeert te werken. Maar na twee fouten moet ze zich zien te redden met het zogenoemde zwarte dossier, hiermee test het kantoor of ze de druk wel aankan. Maar als snel ontdekt Riemke dat niet alleen haar carrière staat op het spel staat maar ook haar leven en dat van haar zoontje Nils.

“Ze begint zachtjes te huilen. Deze hele situatie, de omstandigheden waar ze nu in zit; het komt allemaal door haar. Als Nils iets overkomt, is dat haar schuld. Ze veegt haar tranen weg en valt in een oppervlakkige, onrustige slaap”

Ik las dit boek letterlijk in één ruk uit, ik begon om 22.15 uur en sloeg het boek om 00.25 uur dicht. Ik werd zo in beslag genomen door het meeslepende scenario wat Max in zijn boek schetst dat ik alles om me heen vergat en alleen nog maar bezig was met de zaak van Riemke.
Door de cover van het boek kreeg ik het idee dat het verhaal vooral om één of meerdere kinderen zou draaien maar dit was niet de kant die het verhaal opging. Wat de zaak dan wel was, dat mag je zelf bekijken als je het boek leest.

Voor mij was Het zwarte dossier het eerste boek wat ik van Max van Olden las maar ik ben zo onder de indruk van zijn schrijfstijl, die niet alleen meeslepend maar ook ontzettend beeldend is. De spanning is steeds voelbaar en op sommige momenten hield ik echt even mijn adem in doordat ik zo benieuwd was hoe het verhaal verder zou gaan. 

Door de beeldende schrijfstijl worden de personages tot leven gewekt en zijn de emoties duidelijk voelbaar bij de lezer. Dit zorgt dat de spanning nog extra wordt opgevoerd en je als lezer steeds op het puntje van je stoel zit tijdens het lezen. 
Je kunt zien aan de details die Max beschrijft over het leven als advocaat dat hij hier zelf ervaring mee heeft. Dit draagt eraan bij dat het verhaal levendig wordt en realistischer wordt.

Het plot is ontzettend goed uitgewerkt en ook zijn de onverwachte twists een extra reden om het boek direct te gaan lezen. Al snel weet je niet meer wie de waarheid spreekt of wie je kunt vertrouwen, dit houdt de lezer dan ook nieuwsgierig tot de laatste bladzijde. Eigenlijk is er maar één nadeel aan dit boek en dat is dat het maar 288 bladzijde heeft. Zijn andere twee boeken zijn daarom ook direct op mijn ‘wil ik lezen’-lijstje belandt.

Max van Olden won met mijn debuut Lieve edelachtbare de Schaduwprijs 2016 en werd hiermee genomineerd voor de Hebban Thriller Debuutprijs. Ook zijn tweede thriller, De juiste man, werd lovend ontvangen en kwam op de longlist van De Gouden Strop te staan.