Prachtig boekje dat je tot het diepste raakt

In dit dunne boekje vertelt Hannelore haar verhaal. Haar man Stijn stierf op 17 februari 2019 op amper 40-jarige leeftijd, aan hartfalen. Ze bleef achter met twee jonge kinderen. In de weken en maanden nadat hun leven compleet ondersteboven was gehaald, begon Hannelore te schrijven. Over het leven zonder Stijn, met wie ze bijna 15 jaar lief en leed had gedeeld. Over het achterblijven met Hoppe en Polly. Over het verdriet en de twijfels, de zorgen en frustraties, maar ook vriendschap, familie en kleine lichtpuntjes. Over het hartsyndroom waar ook de kinderen drager van zijn. Over heel diep vallen en toch de 'courage' vinden om terug recht te staan. Over de heerlijk ontwapenende uitspraken van de kinderen. Over niet nadenken. Over de toekomst en over zoeken naar je eigen identiteit wanneer een deel van jezelf lijkt te zijn verdwenen.
---
In dit boekje van minder dan 100 pagina’s weet Hannelore perfect te omschrijven hoe ze zich voelt, hoe het leven is na iemand dierbaar verloren te zijn. Er zit zoveel in vervat, zoveel emoties, de rollercoaster die je voelt na het verlies, de botte reacties die je soms krijgt van redelijk onbekenden, de ontwapende uitspraken van haar kinderen, maar ook de lichtpuntjes die er zijn: een lach van een kind, een flonkering in de ogen,…

Hoewel er andere leesplannen waren, kwam dit boekje op mijn pad en was het nu de moment om het te lezen. Ik ben in oktober m’n hartsvriendin verloren, heel plots, iemand waarmee ik opgegroeid ben, lief en leed gedeeld heb, zoveel meegemaakt samen. Dus hoewel het verdriet anders is, want verdriet komt in vele vormen, herkende ik ook heel veel in Hannelores verhaal en gaf het me een beetje troost en ruimte om mijn emoties te laten zijn.

Heel mooi, Hannelore. Dankjewel om je verhaal te delen. En wat een prachtige illustraties van Randall Casaer.