Je moest eens weten

Billy heeft het flierefluitersyndroom. Haar vriendinnen wonen samen, krijgen kinderen en hebben een indrukwekkende carrière. Maar Billy heeft geen huisje, boompje of beestje. Alleen een nietszeggende baan op een afdeling waar niemand haar ziet staan en directeur Matthew haar nog steeds Jilly noemt. Superirritant natuurlijk, dus waarom ze zich dan toch stiekem tot hem aangetrokken voelt is haar een raadsel. Matthew is tien jaar ouder, laat nooit iets los over zichzelf en is allesbehalve populair. Maar toch hééft hij iets.

Nadat ze op een werktrip per ongeluk bij elkaar op de hotelkamer zijn beland, krijgt Billy steeds meer gevoelens voor hem. Maar waarom probeert hij haar op afstand te houden? En waarom is zijn verleden zo’n verboden onderwerp? Tot overmaat van ramp duikt er ook nog iemand op die beweert meer over Matthew te weten…

‘Je moest eens weten’ kwam op mijn pad door zijn mooie cover. Toen ik de korte inhoud las, was ik wel benieuwd wat er achter de mysterieuze baas Matthew schuilging. Maar dit verhaal had ik niet verwacht. Ik had niet gedacht dat het me zo zou meenemen in de wereld van Billy en van Matthew. Een lach en een traan, hartverscheurend en tegelijk ook heel hartverwarmend. Er zit ook een zekere gelaagdheid in het boek die ik op het eerste zicht niet verwacht had. Gillian laat deze thema’s ook heel fijngevoelig aan bod komen.

Het verhaal wordt vanuit twee perspectieven geschreven, waarbij korte en iets langere hoofdstukken elkaar afwisselen. De eerste rol blijft nog even mysterieus, waarbij je de persoon stilletjes aan leert kennen. De andere delen worden beschreven vanuit het standpunt van Billy, waarbij je haar ook stilaan leert kennen en zo hard met haar meeleeft.

Dit was het eerste boek dat ik van Gillian King las, maar zeker niet de laatste.