Wauw!

Feit en fictie wandelen hand in hand door dit verhaal dat zich afspeelt in een psychiatrische jeugdkliniek in de jaren negentig. Acht bewoners zijn in een groot huis tot elkaar en het leven veroordeeld. Hoe overleef je op een plek waar niets is wat het lijkt en waar de wereld, gezien door jouw ogen, een illusie is?

Dit is mijn eerste kennismaking met Lex Paleaux en wat voor één. In ‘Als de dood zucht’ leer je kennismaken met 8 personen die in een psychiatrisch huis zitten en met elkaar moeten leren leven. Je leert de jongeren stuk voor stuk kennen en Lex brengt deze thema’s op zo een mooie, fijngevoelige manier. Je leert hen en hun gedrag beter begrijpen en leeft zo mee met hen. Ik heb vaak luidop gelachen, maar ook af en toe een traan weggepinkt. Er komen zware thema’s aan bod, maar toch weet Lex dit af te wisselen met humor, waardoor het niet te zwaar wordt.
En wat een einde, ik ben echt omvergeblazen, niet verwacht. Dit plaatst het hele verhaal in een ander perspectief en laat je even verbluft achter. Dit is ook waarom het boek nog steeds aan het nazinderen is en ik het ook op mijn ‘te-herlezen’-lijst zet.