Aangrijpen maar ook soms hartverwarmend verhaal

Elias woont met zijn ouders in een welgestelde wijk van Leiden. Hij is blij als er gezinsuitbreiding komt, maar als blijkt dat zijn broertje verstandelijk beperkt is veranderen de toch al moeizame verhoudingen binnen het gezin. Zijn vader wordt steeds gewelddadiger en zijn moeder is niet bij machte haar kinderen te beschermen. Elias neemt de zorg voor zijn broertje op zich, bekommert zich om het welzijn van zijn moeder en is iedere dag bezig zijn vader te behagen. Buitenshuis houdt hij de schijn op van een gelukkig gezin.
Hij vindt zijn toevlucht een paar straten verderop, in het houten huis van een ouder echtpaar. Er ontstaat een band tussen hem en Eva, aan wie hij alles durft te vertellen. Het houten huis wordt zijn droomland, dé plek waar hij hoopt voor altijd te blijven.
---
Het boek sprak me enorm aan omdat ikzelf in de zorgsector werk met personen met een mentale beperking. Ik was benieuwd hoe Valentijn dit in het boek zou weergeven en wat de effecten hiervan op dit gezin zouden zijn.

Wat ik las was een heftig verhaal over de invloed die een persoon met een beperking op een gezin kan hebben, maar tevens komt naasten- en broederliefde en welke invloed je eigen opvoeding heeft aan bod. Valentijn brengt dit op een fijngevoelige manier in beeld, heftige gebeurtenissen wisselt hij af met heel mooie stukjes en momenten tussen de broers onderling.

Alles wordt vanuit het perspectief van Elias vertelt, wat je heel hard doet meevoelen met hem. De frustratie, de onmacht,… komen allemaal aan bod. Toch kon ik ook meevoelen met zijn broer en zijn ouders. Iedereen wordt getekend door zijn omgeving, door zijn eigen opvoeding, en het ligt niet altijd alleen in je eigen macht om daar iets aan te veranderen. De hulp van anderen kan hier zo een belangrijke rol in spelen. Ik wens dan ook iedereen een mevrouw Eva toe, waar men even kan wegvluchten en je verhaal kan brengen.

Een boek dat nog even nazinderde en me lang zal bij blijven en dat ik iedereen wil aanraden.