Zo kun je het ook lezen:

Ik hou van deze hedendaagse klassieke tragedie. Ik hou van McEwans open, directe, to the point-stijl. Geen regel die niet aan het hoofdthema bijdraagt. Het gaat om het conflict dat voortkomt uit ambitie. 'Wat mag het je kosten'? Hoeveel tijd en aandacht mag er gaan zitten in jouw carrière of uitbouwen van je talent?
Het boek heeft twee personages en allebei hebben zij hun eigen morele dilemma. (voor de een moeilijker is het om te beslissen wat te doen dan voor de ander). Net als in een tragedie, begrijpen we dat door de overeenkomst die de twee vastleggen, het verhaal onvermijdelijk zal worden uitgerold tot het punt waarop dit akkoord zal worden bereikt. Dat de loop van verhaal daardoor al vaststaat is, stoort me niet, het is een literaire vorm.
De oplossing is in absolute zin misschien overdreven; noem het het lot. Je kunt je voorstellen dat de twee hoofdpersonen een andere manier hadden gekozen om met hun teleurstelling om te gaan. Maar overdrijven maakt duidelijk. En ik heb een andere verklaring: vorm en inhoud: Het einde van het boek is net als de symfonie niet op een bevredigende manier voltooid. En als je denkt dat het een dun verhaal is, is dat vergelijkbaar met de inhoud van de krant, of zelfs de muziek, die toegankelijk is. Ik sympathiseer, zoals meer lezers zouden doen, met de componist, die schoonheid probeert te creëren, die rust en inspiratie vindt tijdens het wandelen in de natuur. Ik vind het realistisch dat hij ook zijn zwakheden heeft.

- ik lees dat sommigen dit als een komedie zien, als ik door die bril kijk, kan ik me dat ook voorstellen -