Couleur locale tijdens een taxirit

Het is niet het korte wonderlijke verhaal van die ene dag in Marokko waarop Lamarat, inmiddels inwoner van Nederland, met de taxi heen en weer terug naar het dorp aan zee gaat dat het belangrijkst is. Het zijn de korte anekdotes, bekentenissen, de beschrijvingen van de bewoners, de gewoontes, de familiale geschiedenis in brokjes en beetjes die het boek maken. De kronkelige taal, die rondjes maakt, heen en terug, maakt vrolijk als de dansen en de lokale lekkernijen op een bruiloft. Taxichauffeur Chalid hoort het aan en zegt nooit wat hij denkt.
Het boek is rijk aan beelden en loopt over van motieven.

'Er werd een feest gegeven in een huis, met overal flessen en glaasjes thee voor de gasten, aangeboden door de bruidegom, betaald door de broer, overal vlees met heel veel saus, aangeboden door de man die dankzij zijn vrouw ,... , ook naar de West verhuizen mocht' blz. 35

'De grote weg op. Hoe lang is nog de weg weg weg. Langs de kant van de weg zag Lamarat jongens op stenen zitten, achter stapels zwarte emmers met cactusvruchten, gele, rode en groene. Geef me een paar Dirham en je krijgt de hele emmer. Controleer wel altijd of er onder in de emmer geen bedorven spul is verstopt.' blz. 83

' ",... , dit zijn de enige twee waarheden in het leven en weet je waar ik ze vandaan heb, nou raad eens?" Lamarat raadde en raadde maar kwam er niet uit: "Toe maar , zeg het dan." "Uit het spel, uit de dobbelstenen; Hoe vaker ik gooi hoe meer helder momenten, hoe meer ik speel en hoe minder ik praat des te gelukkiger ik ben," ' blz. 114