Doorlopende sketch

You love or hate it. ik hoor bij de laatste groep. Ik snap dat het grappig en hilarisch is, en kan er ook nog inkomen dat het de prijs won, maar het is gewoon niet mijn humor. Het is dat ik het las als buddyread, anders was ik er na twee hoofdstukken al mee gestopt. ik las een Engelse versie, maar heb in het midden een aantal hoofdstukken in het Nederlands gelezen om sneller vooruit te komen. Een opeenvolgende rij van dwaze situaties vol misverstanden die wel fataal moesten aflopen. De hoofdfiguur vond ik onuitstaanbaar. Nu kan een boek goed zijn met een onsympathiek hoofdpersonage, als in 'Das Parfüm', maar Ignatius stond me zo tegen met zijn gedraai, anderen in de moeilijkheden brengen en zichzelf zielig vinden dat ik blij ben dat het boek uit is.

Zie ik dan in 't geheel geen pluspunten? Jawel: In het boek komen er langzaamaan steeds meer personages bij en die wisselen elkaar af. Je weet toch snel op welke locatie je bent omdat J. K. Toole heel slim elke nieuwe paragraaf begint met het gebruiken van een voornaam. In de geschriften van Ignatius en tussen de regels van sommige anekdotes door lees je de terechte maatschappijkritiek voor de VS in de beginjaren '60. De taal van Ignatius zou ik Hoog-Engels willen noemen, dat geeft contrast. En vooral vind ik leuk dat sommige figuranten met een goed te lezen eigen tongval 'spreken' . (In de Nederlandse vertaling was dat alleen gedaan bij Gonzales en dat vind ik onleesbaar) .

Ik zou dit boek aanraden aan liefhebbers van het personage 'Garp' van Irving. Mijn buddyreader heb ik meermaals horen lachen. Een goed boek maar heel afhankelijk van persoonlijke smaak.