Vervreemding

//bevat spoilers//

Het gegeven is leuk (boeiend, interessant, ). de man die opeens niemand meer herkent; te beginnen met zijn vrouw en zoon,. Alleen wordt het wel telkenmale. herhaald, het terugkerende gedrag opnieuw geheel beschreven. Datzelfde dan ook nog bij vrienden en op het werk. Dit wordt vervelend.- of is dat weer de bedoeling, dat je een zelfde soort wanhoop ervaart? Want Paul wordt steeds wanhopiger.- ik heb de neiging om te roepen: ga verder met je verhaal, schrijver. Of:naar hoofdpersoon Paul: aanvaardt toch dat je niemand meer herkent en ga van daaruit verder. Het is een boek uit '63 zeker, Nu ben ik gewend aan vlottere doorgang van een verhaal. ik vind de stijl soms wat stroef/klonterig.
De laatste 40 blz's tonen een kentering, het verhaal verloopt vlotter, als Paul 20 jaar heeft overgeslagen.( voor hem een dag) Weer is er onbegrip vanuit omgeving. Een korte zoektocht - vrouw Ellen en ouders blijken overleden - en hij komt bij zijn zoon terecht. Na een bijna-verdrinking haalt zijn lichaam de twintig jaar in.

Ontspannend om in het eerste deel van het verhaal te lezen is hoe hij weer verliefd is op zijn vrouw, , die hij ziet als een ander, aantrekkelijker dan de Ellen die hij kent.
Je kan het boek ook filosofisch bekijken: vervreemding van jouw omgeving, Tijd gaat soms ongemerkt voorbij, mensen veranderen zonder dat ze het door hebben.
Lastig om sterren te geven. Aan de ene kant is het een boek met een leuk surrealistisch (magisch realistisch) gegeven, aan de andere kant is de stijl op een vervelende manier gedateerd.-> drie-en-halve ster