Surrealistisch mooi

Het boek leest snel, was het niet dat ik steeds teruglees en nadenk.
Er wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, behalve dat van Lanny zelf... (heel lang tenminste).
- De boom (al staat er ook ergens dattie niet groter is dan een luis) met plantennaam. gedachtes en opgevangen tekst van mensen.
- Lanny's mum Jolie Lloyd - actrice, schrijft thriller. (misschien wel 'Lanny' of niet, want zij schrijft voor grownups.
- Lanny's dad Robert werkt in Londen
- Pete (Peter Blythe) beeldend kunstenaar
- enkele buurvrouwen.(in deel twee) Angela Porter
- Peggy : dorps'heks'.
- En een alles overziende verteller, die niet ín de hoofden zit. [over het geheel natuurlijk wel]. Er wordt gespeeld met het schrijven van een verhaal, een paar keer komt een personage dat zich ermee bemoeit. Als relativering? Je dus komt ook over de anderen te weten via de op dat moment verteller. Knap hoe je als lezer meestal snel weet wie er aan het woord is,of over wie er wat verteld wordt. geen " bij dialoog. Elk deel heeft een eigen manier van vertellen.

Deel 1:
Als je begint snap je niet veel, dóórlezen! Dead Papa Toothwort (De bleke of de geknipte schubwortel is een plant uit de bremraapfamilie. Het kan ook een exemplaar uit de familie van Veldkers zijn, in het Nederlands heet het personage 'Dode Papa Scheurwortel' ). Je leert wat over de personages en hoe bijzonder Lanny is.

Deel 2: Hier mijn gedachten tijdens het lezen ervan. (Met wat lichte spoilers)
Mum zoekt Lanny, in korte coupletten en frases. gedachtes, handelingen, + zo goed gedaan, zo zouden vaker verslagen in de krant mogen komen! desnoods in de bijlages + het essentiële.tussendoor + ook in hoofd van buurvrouw en+ tekst van ouder.+ Pete wordt verdacht gemaakt,+ je ziet het langzaam escaleren, met helikopter en hele agententeam. zoveel mensen die zich ermee bemoeien. + ik schrijf hier wat ik denk tijdens het lezen + Als lezer denk je niet dat Pete betrokken is, het is toch zo'n aardige man. Je snapt toch hoe een kunstenaar is. + Maar omdat je ergens weet dat er ook onbetrouwbare vertellers zijn, de schrijver speelt toch al zo met het perspectief houd je er toch rekening mee dat het anders kan zijn dan je denkt. + alles wat er door het hoofd van de moeder en anderen door het hoofd gaat lees je + Het moet iets zijn dat Lanny zelf vrijwillig ergens naartoe is, verdwenen voor de inwoners. tijdreis? (er zou iets zijn met verschillende tijden volgensde beschrijving) of Dead Papa Toothwort heeft 'm uitgenodigd. magisch realisme zou er ook in zitten. Of was het spreken en luisteren van de boom dat al? + briefjes van mensen die hem eerder vreemd vonden. + Ik heb de stukjes van de boom in deel 1 teruggelezen, zoeken naar aanwijzingen: Het is wel zo dat de Dead Papa Toothwort (dpt) van alles onderzoekt over Lanny en zijn leefomgeving. Er wordt twee keer gehint naar dat er iets staat te gebeuren. die stukjes van hem staan er toch ook niet voor niets in? + en dan de kaftillustraties: bomen, verbergen, bladeren, een tunnel gat in de aarde? + Zo zitten de plusjes tussen de coupletten. + Het gaat over het verloop na een vermissing, staat vol met alle mogelijke reacties van allerlei categoriën mensen. + O ik ben zo benieuwd! + spanning is goed opgebouwd dus!

Deel 3: (zonder spoilers)
GEWELDIG!
Een TRAKTATIE. Een ander die voor mij iets geschreven heeft in de vorm die ik zelf het liefst doe. Een verhaal dat net niet echt kan gebeuren. Losse zinnetjes die samen een vloeiend geheel vormen met elementen uit de werkelijkheid die voor de schrijver ergens voor staan en de lezer zelf kan duiden. En zo dat het toch een doorgaand verhaal is met betekenis. In een wereld met nieuwe plaatsen, overgangen. Licht geschreven, met ondertussen zaken die er toe doen, meerdere lagen. Ik zwem graag in deze creativiteit. Surrealistisch heet dit denk ik, je ziet er zulke schilderijen bij: hokjes met aparte werelden, vergrotingen, andere perspectieven. In een verhaal heb je dan ook nog het spelen met tijd.

Epiloog:
Zoals citaat al aangeef:. het vervolg te realistisch, je wilt het niet, maar dan toch weer het spelen met eerdere elementen; ook qua gevoel. Hoe iets afloopt, verder gaat is toch iets wat de schrijver kiest, nog meer dan andere elementen van het boek. Je kunt altijd een ander einde verzinnen, zoals sommige schrijvers ook hebben gedaan. (bijv. in IV). uiteindelijk heb iik er als lezer toch vrede mee.

Het boek heeft letterlijk en figuurlijk meerdere lagen, dat weet je al bij het kaft: er zit reliëf in. Ook speelt het zich boven en onder het aardoppervlak af. En dan heb je nog de leeslagen en betekenislagen. De combinatie van fantasie-elementen en realiteit is magisch. Want het gaat nadat je Lanny en de belangrijkste mensen om hem heen hebt leren kennen over wat er allemaal gebeurt in een wijk, met mensen als er een kind vermist wordt - van binnenuit en van buitenaf. Zo gaat ook dit boek over het begin van rouw. In het tweede deel als verslag. Ook in het derde deel wat het teweeg kan brengen bij een moeder. Max Porter gebruikt de vorm ook ten bate van de inhoud. Het surrealistische is reeeël: bij zo'n gebeurtenis word je wereld onwerkelijk, de doorgaande wereld en je innerlijk gaan door elkaar heen: Wat is echt? Wat bedacht? Wat moet je aanvaarden, is er een andere oplossing? En je switcht, tussen een opeenvolging van gemoedstoestanden. Afwisseling van hoop en vrees.

personages die zich met het verhaal bemoeien:
blz 107: Time was straight-faced, ushering, naming me as a principal character. That way, Jolie Lloyd, away from your son. .
153: I never properly introduced myself, I am Angela Larton. Lanny's neighbour, and act as an unofficial liaison between the authoritiesand the village council.
207: Peggy: False things endings. Sustenance for fools and never what they claim to be.

Als je deze recensie trekt kun je gerust aan het boek beginnen, dat zit beter in elkaar :)