Alt, tweede stem, een comfortabele plek

'Schaduwweduwe' van Christine Visser opent met het moment dat Christien bij haar koor voor het eerst aandacht vraagt voor haar eigen rouw om Wieger, haar geliefde, de vader van haar zoon. Ze heeft er lang mee gewacht: Wieger was niet met haar getrouwd en in alles voelt ze dat ze slechts de ruimte kan pakken die zijn andere weduwe, zijn vrouw, voor haar overlaat.

Christien zingt de tweede stem en die comfortabele plek is een voorbode van het liefdesverhaal dat ze ons daarna vertelt: ze wordt verliefd op een getrouwde man die er min of meer om bekend staat relaties naast zijn huwelijk te hebben. Sterker nog: ze zoekt de man min of meer zélf op, bouwt een vriendschappelijke relatie op, wéét dat hij getrouwd is, en komt er vervolgens voor uit dat ze verliefd is. Tekenend voor de manier waarop de relatie zich verder ontwikkeld, is dat Wieger vanaf dat moment in de leidende rol komt. Er blijft contact, maar het wordt pas een relatie als Wieger toenadering zoekt. En op dat moment rommelt ze eigenlijk met een ander, en Wieger weet dat. Wieger, die later ook zomaar kan besluiten dat het over moet zijn, ook al is Christien zwanger van hem. Wieger, die weer terug kan komen en dan zijn zoon naadloos inpast in zijn al bestaande leven.

En sterker nog: als Wieger ziek wordt, wordt ook Christien onderdeel van zijn 'reguliere' leven. Wieger gaat met zijn twee vrouwen naar de arts. En dat is maar goed ook, want er moet iemand zijn die het hoofd koel houdt. Christien kan dat, ze cijfert zich als het ware ook voor hem weg in zijn andere leven.

Schaduwweduwe is een verhaal over rouw. Wie mag wanneer en waarom over een ander rouwen? Hoe bescherm je je kind dat zijn vader verloren heeft, maar een moeder heeft die aan de zijlijn moet staan? Dat, samen met het tweede-stem-verhaal van Christien, is voor mij het meest aangrijpende gedeelte van het boek.
Het liefste gedeelte van het boek zijn de verhalen rond de opvoeding van Jonas, die niet beter weet dat hij een vader op afroepbasis heeft. Dat maakt de contacten tussen vader en zoon steeds intens, maar het opvoeden voor Christien ook ingewikkeld. Jonas' vader vindt ook van alles, maar is er niet altijd bij.

Maar wat het boek nog intenser maakt, is de introspectie van Christine, soms ook ingeven door reacties van anderen. Zoals die moeder die haar als verrader van de sisterhood ziet doordat ze een relatie had met een getrouwde vrouw. Maar ook theorieën over haar eigen jeugd, trauma om een vader die haar verliet, komen langs. Je zou bijna vergeten dat liefde altijd van twee kanten moet komen...

Of 'Schaduwweduwe'. een ongewoon liefdesverhaal is, valt te betwijfelen. Het is niet ongewoon dat iemand naast een bestaande relatie een nieuwe relatie opbouwt, dus in zoverre is er niets ongewoons aan. Wat het ongewoon maakt, is dat Visser zonder een blad voor de mond vertelt wat haar, Wieger en Jonas is overkomen. In een helder verhaal, zonder al te veel opsmuk, goed leesbaar. Alsof haar liefdesverhaal de normaalste zaak van de wereld is. En wie zijn wij om daar anders over te denken?