Als de goden kosmonauten zouden zijn

Toegegeven, de Nazca-lijnen in Peru spreken tot de verbeelding. En dat die verbeelding dan weer leidt tot een verhaal, is ook niet zo vreemd. Selma Noort doet een geslaagde poging een verhaal te bouwen rond die lijnen. Ze creëert daarvoor een chaotische wereld, die niet zo veel onderdoet voor de échte wereld. Sterker nog: landen waarin de heersende elite het volk belachelijke, op bijgeloof gebaseerde, leefregels oplegt, zijn zo op te noemen.
In 'Als de hemel valt' gaat het om Rosa, die is gevonden door Santem en liefdevol wordt opgenomen in het gezin van Santems zus Aurora. Er is iets met Rosa: ze is vroegwijs, kijkt helder uit haar ogen, en zingt liedjes die haar niet geleerd zijn. Het land waarin ze wonen is echter in oorlog, dus er zijn grotere zaken om je zorgen over te maken, zeker ook omdat de verschillende partijen in deze oorlog, nogal tiranniek te werk gaan. Als op een gegeven moment het gezin moet vluchten omdat Aurora zich niet op alle fronten wenste aan te passen, komt Rosa in een weeshuis in de bergen terecht, via wat omzwervingen, en ontmoet daar Sorpreso, een iets oudere jongen, die in het weeshuis helpt.
Sorpreso blijkt ook bijzondere gaven te hebben en de liedjes van Rosa te kennen. Sterker nog: hij weet ook dat nog meer mensen dat kunnen en dat dat te maken heeft met een speciale opdracht die ze hebben: ze zijn gezonden uit de ruimte om de mensheid te beschouwen en te oordelen of die goed op de planeet past.
Al eeuwen is bekend dat die ruimtewezens bestaan, maar het is de mens niet gelukt de verhalen goed aan elkaar over te geven, dus veel mensen denken dat er een Allerhoogste is, tot wie je moet bidden, terwijl dat dus feitelijk gewoon die ruimtewezens zijn, die op geen enkele manier een leer hebben opgelegd aan de mensheid. Uiteindelijk is het aan de zeven uitverkorenen om te bepalen of de mensheid mag blijven bestaan, maar het eind verraad ik natuurlijk niet.
Selma Noort schrijft vlot, in korte zinnen, en vertelt helder wat er gebeurt. Het is ook niet daarom dat ik het boek 'maar' drie sterren geef. Dat heeft meer te maken met het feit dat ik 230 bladzijden goed in het boek zat, en het me daarna allemaal net even te snel ging. En misschien ook wel een beetje omdat ik die kolibrie pas begreep toen ik de foto's zag van de nazca-lijnen, en die stonden achterin...
Dit boek zet leefregels en godsdienst in een ander licht, dus wel lezen, en het gemis van nog 30 bladzijden extra afwikkeling van het plot maar voor lief nemen!