In de duisternis vind je je vrienden

Als Nathan eind groep 7 hoort dat hij in groep 8 niet meer bij zijn beste vriend PS in de klas komt, vindt hij dat meer dan spannend. PS is toch een beetje zijn rustmoment, in een leven met twee broers van dezelfde moeder maar andere vaders, die er alledrie niet meer zijn. Gelukkig lijkt meneer Joshua een geweldige docent, ook al is het zijn eerste baan in het onderwijs, maar dat had ie misschien niet moeten zeggen.
Wat vervolgens voor onze ogen afspeelt is een verhaal in vrij vers, over een jongen uit een best ingewikkeld gezin, die het allemaal goed bedoelt, maar ook maar te dealen heeft met een moeder die het ook allemaal niet zo goed weet, twee broertjes die min of meer aan zijn zorg zijn toevertrouwd en een beste vriend die zwicht voor een gemakkelijker vriend. En in die chaos van zijn jaar in groep 8 vindt hij, met behulp van meneer Joshua zichzelf. En nieuwe vrienden, en ook een oude.
Dit boek is ontroerend mooi, omdat Goodfellow taal gebruikt als een hulpmiddel. Het helpt in het boek Nathan aan het vormgeven van zijn emoties, maar - door de positieve omschrijving van zelfs het meest hachelijke moment - helpt het de lezer de mooie momenten te zien. Dat het één doorlopend, steeds in andere vorm terugkerend, gedicht is, maakt dat je als lezer ruimte hebt je eigen inhoud toe te voegen.
Als Goodfellow een trend zet die leidt tot meer van dit soort boeken voor ook nog iets oudere jongeren, hoeven we daarna nooit meer de kracht van poëzie uit te leggen.