Fascinerende wederhelften

You love it or you hate it: dat lijkt me de samenvatting van het werk van Jandy Nelson voor de gemiddelde Nederlander. Op de een of andere manier druipt Jandy's Amerikaanse wokeheid zo door het vertaalde werk heen, dat een lezer er echt even doorheen moet. Omdat ik ervoor gewaarschuwd was doordat dit niet mijn eerste Jandy Nelson was, lukte het me 'Ik geef je de zon' in één ruk uit te lezen.
Hoofdpersonen bij Nelson lijken vaak artistiek en minstens queer, en zo ook in dit boek. Noah en zijn tweelingzus Jude horen via hun moeder dat hun overleden oma vindt dat ze naar de vooropleiding van een kunstacademie moeten, en dat is slechts een onderdeel van alle verwikkelingen. We lezen het verhaal vooral door de ogen van de 13-14-jarige Noah en de 16-jarige Jude, en dat verraadt al dat er in die drie jaar van alles gebeurt in het leven van de twee pubers.
'Ik geef je de zon' is het verhaal van het weggeven van de zon, maar niet zonder afgunstig te zijn over de gevolgen: de tweeling lijkt ongedeeld, maar jaloezie is alom aanwezig. En dan hun ouders, in wie het liefdesvuur allang gedoofd is. Omgeven door wel of niet aanwezige geesten zien we Jude worstelen met haar ambities in het heden, terwijl we via Noah horen hoe de puzzelstukjes al eerder zo gelegd zijn dat het eigenlijk niet goed had kunnen komen.
Het boek fascineert. En daarom zou je het toch écht moeten lezen. Even doorbijten soms, maar dan heb je ook wat.