Geen vinkjes, maar kip

Een nieuw boek over Joshua, die we ook al kennen van 'Zonder titel' en 'Neem nooit een beste vriend'. En - zoals ik bij laatsgenoemd boek al opmerkte - in diezelfde schrijfstijl om je vingers bij af te likken. Sassen krijgt het voor elkaar zo ongeveer ín het hoofd van Joshua te kruipen, er is geen enkele rem op dat wat op papier staat. Hooguit ziet de lezer krassen staan als iets écht niet voor een groter publiek dan Joshua en zijn vriendin Lindsey bedoeld is.
In 'Neem een kip' staan verwachtingen centraal: wat doe je als post-puber die in corona-tijd zonder verwachtingen kon vegeteren? Wat als je wél ineens moet? En wie verwacht er dan wat van je?
Bij Joshua loopt het allemaal door elkaar: zijn vrienden beginnen langzaam een leven te bouwen rond dat waar ze goed in zijn, maar bij hem komt de twijfel boven. En dan is daar ook weer Zivan, zijn beste vriendin die uitgehuwelijkt is in Irak, maar kans ziet naar Nederland te komen. Mét een kind.
Joshua bouwt langzaam muren: de seks met Lindsey wordt ingewikkeld, omdat Lindsey andere verwachtingen heeft, en hij ook nog eens stikjaloers is op alles en iedereen die het allemaal wél voor elkaar heeft. En dat lijkt ook echt íedereen te zijn...
Onomwonden deelt Joshua zijn gevoel tekort te komen: hij mislukt op school, hij mislukt in de liefde, al zijn vrienden vermaken zich en hij hoort er niet bij. En zonder het eind te willen verraden wordt misschien die kip wel zijn redding.
Een ander goed aspect van het boek is de actualiteit, waarvan ik overigens hoop dat het nooit tegen dit boek zal gaan werken. We weten nu nog wat corona is, en wie Wilders en Baudet zijn, maar ik gun de jongeren over 30 jaar hetzelfde leesplezier. Gelukkig worden de zeven vinkjes wél even toegelicht: bevoorrecht zijn of niet is dan ook een belangrijk thema in het boek. En misschien nog wel meer het zelfmedelijden dat je kan hebben ondanks die vinkjes.

Een geweldig vervolg op de eerdere boeken. Sassen schrijft verslavend; gelukkig kunnen sommige verslavingen weinig kwaad!