Een goed verhaal moet je niet doodchecken

De roddeljournalistiek heeft al een paar bekende namen voortgebracht. Henk van der Meijden, Evert Santegoeds en Marc van der Linden zijn inmiddels een soort van BN’ers geworden. Iets minder bekend is Guido den Aantrekker. Maar in het boek Primeurjager is hij openhartiger dan zijn concurrenten ooit zijn geweest.

Den Aantrekker wordt in 2007 zelf een nieuwstopic nadat Daphne Deckers hem op een feestje verwond met een glas. Het incident wordt door het slachtoffer helemaal uitgemolken. Camera’s mogen de snijwond op de kaak vastleggen. Waarom is de blondine nou zo boos geworden? Het gedoe geeft feilloos de atmosfeer weer waarin Den Aantrekker zo’n 20 jaar heeft gewerkt. Een ex van Daphne wil haar succesvolle imago (getrouwd met Richard Krajicek, leuke kinderen) onderuit halen. Bij Den Aantrekker mag deze man helemaal leeglopen. Het uiteindelijke artikel bevalt de hoofdrolspeelster helemaal niet.

Deze pijn en venijn zijn de (soms onbedoelde) consequenties van een bewuste keuze van Den Aantrekker voor de sensatie/roddeljournalistiek. Als kind groeit hij op in een welvarend milieu. Zijn buren zijn destijds de bekende presentatoren Fred Oster en Ted de Braak. Aanvankelijk lijkt Den Aantrekker te kiezen voor de luchtvaartindustrie. Maar een smeuïg artikel over voetbalvrouwen opent de deur naar een heel ander pad. Den Aantrekker heef talent en kiest voor het riante salaris dat deze tak van sport met zich meebrengt. En voor de spanning. Hij wil een Fletch-journalist zijn. Fletch is een film over een journalist die met vermommingen en listige trucs primeurs boven water krijgt.

Den Aantrekker wordt de golden boy van Story. Een echte Fletcher. De achterbak van zijn auto lijkt wel een verkleedkoffer, topstuk is een witte doktersjas. Los van al zijn avonturen legt de journalist ook uit hoe een roddelblad wordt volgeschreven. Welke evenementen niet gemist mogen worden, de formule van een echte bekende Nederlander en waaraan een goede Storytekst moet voldoen. 

Dit boek zou kunnen worden gebruikt om een straatje schoon te vegen. Maar ook Den Aantrekker heeft zo zijn eigen zwarte bladzijden. Zijn verhalen hebben mensen gekwetst die dat niet verdienden. Mensen die hij graag mag, respecteert. Een aan drugsverslaafde broer wil Manuëla Kemp zwart maken, Marco Borsato krijgt een slippertje in zijn maag gesplitst. Allemaal onzin, het wordt toch gepubliceerd. De roddeljournalist praat het met beiden uit, maar toch. Zelf krijgt hij er ook flink van langs op televisie. In Dit was het nieuws wordt voor de grap zijn doodgeboren baby aangehaald. Een genadeloze knauw, die voortvloeit uit de moeizame relatie met tv-sterren.       

Door deze balans is het boek goed leesbaar. Roddeljournalistiek is een hard vak. Bij twijfel inhalen. Maar de auteur laat ook zien dat zo’n beroepshouding verliezers oplevert. Den Aantrekker vreest sombere tijden, het aantal lezers loopt namelijk terug. De smoes dat je de roddelbladen alleen bij de kapper inkijkt, lijkt steeds meer waarheid te worden.