Lezersrecensie
Aangrijpend en realistisch
Het boek Badjens van Delphine Minoui speelt zich af in het najaar van 2022 en volgt Zahra's ervaringen in een verstikkend systeem, terwijl ze vecht voor haar rechten en die van anderen.
Ze is geboren en getogen in Iran in Shiraz een islamistische gemeenschap waar vrouwen eigenlijk niet mee tellen. Helaas, en zoals te verwachten, drukt deze genderdiscriminatie tegen vrouwen zwaar op Badjens, deze naam heeft haar moeder haar gegeven en betekent verkeerd geslacht. Ze groeit op met pijn omdat ze geen vaderliefde ontvangt, want net als iedereen vreest Badjens' vader de geboorte van een meisje. Zo bracht ze haar jeugd door in de schaduw van haar broertje Mehdi, hij wordt op handen gedragen en is de gewenste erfgenaam.
Zahra en haar generatiegenoten zijn verbonden via sociale media, ze laten zich niet meer de mond snoeren.
Midden in de "Vrouw, Leven, Vrijheid"-opstand klimt de inmiddels 16-jarige Zahra in een afvalcontainer, klaar om haar hoofddoek( een stuk stof op haar hoofd, waarvan ze droomt zich te bevrijden) in het openbaar te verbranden.
Terwijl de menigte haar aanmoedigt en haar angst geleidelijk verdwijnt, ontvouwt zich in flashbacks alle pijn van haar jeugd.
Confronterend, realistisch en invoelbaar geschreven, verteld vanuit een innerlijke monoloog van Zahra met flashbacks naar haar jeugd.
Het is niet afstandelijk geschreven dus je beleeft het zelf mee en het zet je aan het denken.
Het verhaal heeft korte zinnen en leest gemakkelijk.
Het boek heef een diepe indruk op mij gemaakt, en zal nog wel een tijdje door mijn hoofd spelen
Ze is geboren en getogen in Iran in Shiraz een islamistische gemeenschap waar vrouwen eigenlijk niet mee tellen. Helaas, en zoals te verwachten, drukt deze genderdiscriminatie tegen vrouwen zwaar op Badjens, deze naam heeft haar moeder haar gegeven en betekent verkeerd geslacht. Ze groeit op met pijn omdat ze geen vaderliefde ontvangt, want net als iedereen vreest Badjens' vader de geboorte van een meisje. Zo bracht ze haar jeugd door in de schaduw van haar broertje Mehdi, hij wordt op handen gedragen en is de gewenste erfgenaam.
Zahra en haar generatiegenoten zijn verbonden via sociale media, ze laten zich niet meer de mond snoeren.
Midden in de "Vrouw, Leven, Vrijheid"-opstand klimt de inmiddels 16-jarige Zahra in een afvalcontainer, klaar om haar hoofddoek( een stuk stof op haar hoofd, waarvan ze droomt zich te bevrijden) in het openbaar te verbranden.
Terwijl de menigte haar aanmoedigt en haar angst geleidelijk verdwijnt, ontvouwt zich in flashbacks alle pijn van haar jeugd.
Confronterend, realistisch en invoelbaar geschreven, verteld vanuit een innerlijke monoloog van Zahra met flashbacks naar haar jeugd.
Het is niet afstandelijk geschreven dus je beleeft het zelf mee en het zet je aan het denken.
Het verhaal heeft korte zinnen en leest gemakkelijk.
Het boek heef een diepe indruk op mij gemaakt, en zal nog wel een tijdje door mijn hoofd spelen
1
Reageer op deze recensie