Twee simpele vragen beantwoorden - of je beste vriendin wordt voor je ogen live vermoord

Het is een (relatief) dik boek met eigenlijk een magere verhaallijn. Het is vooral een erg snelle herhaling (niet letterlijk) van enkele erg gruwelijke moorscènes en (het gebrek aan) vooruitgang in het moordonderzoek door twee speurders. Iedereen is verder vooral bezig met zijn/haar seksleven, of zo lijkt het toch.
De gruwelijkheid en de vaart die de schrijver er in houdt maken dit een spannend boek dat de aandacht vasthoudt.

Het verhaal is een chronologisch onderzoek naar, wat in de loop van het verhaal duidelijk wordt, een serie gruwelijke moorden. Twee speurders maken erg langzaam vorderingen en brengen regelmatig verslag uit bij hun overste. Dat laat de schrijver toe om enkele bedenkingen bij dat onderzoek naar voor te brengen zonder direct belerend over te komen.
Het gaat al bij al erg snel, toch is er een zekere opdeling in de chronologie. Telkens opnieuw zal er een gruwelijke scene zijn waarbij de lezer samen met een belanghebbende een moord live meemaakt. Slechts in 1 geval zal een betrokkene ook verderop in het verhaal nog een noemenswaardige rol spelen.
Op het einde, tijdens een lange ontknoping, zal de schrijver ook een soort flashback inlassen om de drijfveer van de moordenaar in een historische context te plaatsen.
De martelingen waarmee de moorden gepaard gaan worden steeds erg gedetailleerd weergegen, evenals de pathalogisch-anatomische details van het daaropvolgende medische onderzoek naar de doodsoorzaak. De onderzoekers verzamelen veel informatie maar blijven qua resultaten eigenlijk ter plaatse trappelen. De focus van de schrijver komt dan ook minder op onderzoeksdaden en meer op eten, drinken en liefdesrelaties te liggen. Opvallend is de haast vrouwelijke aandacht voor detail op het gebied van haardracht, kleding, opmaak en juwelen. Pas bij de climax wordt duidelijk waarom die aandacht voor het uiterlijk zo van belang zal blijken te zijn.
De verhaallijn van mister J. is goed in boek verweven en zorgt voor een "bevredigende" eindontknoping maar komt op zich toch minder overtuigend over.

Elk element op zich bestaat echt en behoort tot de dagelijkse realiteit: psychopaat, gruwelmoord, corruptie bij politie, maffiamoordenaar, opdringerige pers, speciale politieafdeling voor gruweldaden tot zelfs een bar gespecialiseerd in whisky. De combinatie is (hopelijk) wel uniek en bestaat enkel in de fantasie van de schrijver.

Elke volgende moord is een plotwending op zich. Het verhaal zelf krijgt niet echt een andere wending maar de schrijver laat de betrokkenen bij de vorige moord naar de achtergrond verdwijnen. Uitzondering is Mr J die zijn eigen verhaallijn krijgt.
Bij elke moord vervolmaken de speurders het profiel van de moordenaar en verkrijgen steeds meer achtergrondinformatie zonder eigenlijk ook maar 1 stap dichter bij een arrestatie te komen.
In het algemeen kunnen we stellen dat het verhaal via een aantal moordpartijen haast non-stop doordendert naar het einde.

De slachtoffers van de moordenaar, zowel de vermoorden als de gedwongen toeschouwers, worden tamelijk oppervlakkig gepresenteerd. Doordat het spoor een andere kant op leidt, wordt er ook niet dieper op ingegaan. Datzelfde geldt voor de speurders, we krijgen net genoeg informatie om ze te kunnen aanvaarden als geloofwaardig maar ook weer zonder al te veel diepgang. Bij de moordenaar krijgen we een heel diep psychologisch profiel maar zonder te weten wie daarachter schuilgaat, tot de climax natuurlijk. Mr. J. krijgt wel veel meer aandacht en achtergrond en die komt daardoor juist minder geloofwaardig over.

Enkel bij de moordenaar is er sprake van evolutie, bij alle andere blijft het bij de eerste indruk. Bij de moordenaar neemt de schrijver de moeite van een lange flash-back om de reden van zijn gedrag te duiden en de evolutie van normaal familievader tot psychopaat aan te tonen.

LAPD wordt bij naam genoemd en gezien de grootte van het betrokken politiekorps, de interne werking ervan en de gevolgde procedures wijst dat inderdaad wel op een grote stad in de USA. De referenties naar Los Angeles zijn zo gedetailleerd dat het moeilijk elders kan geplaatst worden zonder het verhaal geweld aan te doen. Zonder de gebruikte technologie, videobellen met kwaliteitsbeelden, zou het boek geen zin hebben. Ook de aandacht voor privacy duidt op de tegenwoordige tijd.
Het licht omgaan met relaties, het tijdsgebrek, het alcoholgebruik, focus op psychologie maakt dat het boek perfect past in het leven van vandaag (in de USA).

Er is de volgehouden spanningslijn van het moordonderzoek die per moord een boost krijgt. Voor de moorden is er telkens het stalken en de dreigbriefjes wat voor een moment van bijkomende mini-spanning zorgt.
Het spanningsniveau samen met de snelheid van het verhaal ligt zo hoog dat je je pas na het dichtslaan van het boek (bij wijze van spreken, het is een e-pub) realiseert dat er toch wel hiaten in het verhaal zitten. Bij het terugkijken dan toch, tijdens het lezen valt dat helemaal niet op.

Schrijfstijl, intonatie en taalgebruik passen zodanig goed bij het boek dat je amper merkt dat die de overhand nemen en dat de eigenlijke speurtocht naar de moordenaar op het tweede plan terecht komt.
De moorden zijn natuurlijk erg visueel (je ziet ze als lezer dan ook voor je ogen gebeuren) maar zouden een regisseur toch voor een dilemma plaatsen bij expliciete verfilming.
Snelle dialogen en dito ritten in de auto, galgehumor, de vele bezoeken aan eet- en drankzaken, mortuaria en plaatsen delict samen met de liefdesperikelen maken dat dit zo uit een hedendaagse amerikaanse politieserie kan komen, maar dan wel in een hogere kwaliteit.

Snel en spannend om te lezen, al ben ik persoonlijk zo geen fan van die uitgebreide folterscenes. Een uitgebreid autopsierapport is me genoeg. De (martel)moordscenes zullen me nog wel even bijblijven.
Als ik nog een boek met Hunter tegenkom zal ik het wel lezen, maar aktief op zoek ga ik toch niet. Niet helemaal mijn smaak.