Geen amandelgeur maar een looklucht na een moord

Werner Brabants (psuedoniem Webra) schrijft een succesvolle misdaadserie rond Thomas Tender.
In een nevenproject wil hij een boek buiten deze serie schrijven. Een moordverhaal dat zich afspeelt in de coulissen van het Vaticaan. Bij een professor zoekt hij informatie over een gif dat geen sporen nalaat.
Ondertussen worden zijn boeken verfilmd maar dat loopt heel anders dan hij verwacht. En hij is er helemaal niet gelukkig mee. Werner krijgt een bloedhekel aan de regisseur. Als die onverwachts sterft, volgt een moordonderzoek. Hij is vergiftigd volgens de methode die Webra in zijn boek wou gebruiken. Dat is nog niet geschreven maar de synopsis is al bij een paar personen verspreid.
De politie verdenkt Webra, hijzelf start een onderzoek, geholpen door een diehard fan, naar de andere verdachten.
Het kenmerk van de gifmoord: een sterke knoflooklucht.

Op de cover met zwarte achtergrond, zien we een glas met daarin een heel raar soort bloem. Merho geeft zelf in het nawoord een uitleg. Een verwijzing naar de garlic roses van Peter de Cupere, bloemen gemaakt van knoflookbollen gemonteerd op rozenstengels.
Verder, bovenaan in het groot, de karakteristieke signatuur van Merho, de tekenaar van De Kiekeboes.

Een verzorgd boek met duidelijk en niet te klein lettertype. Op het eerste blad enkele citaten, waarvan ik het laatste, van Wim Kan, wil vermelden: Voorspellen is moeilijk, vooral als het de toekomst betreft. Geen voorwoord, wel een Dankwoord.

Het boek is opgebouwd rond twee verhaallijnen, eentje in het heden dat het verloop van het moordonderzoek volgt en een 75 jaar in de toekosmt, telkens goed te onderscheiden aangeduid met de titel "Het Conclaaf van 2099". Is die 75 jaar symbolisch voor de leeftijd van Merho? Het speelt in de toekomst en is duidelijk fictie (binnen de fictie van het boek zelf) en verwijst zowel naar het verre verleden bij pausverkiezingen van heel lang geleden als naar de periode van het moordonderzoek.
De subtitel van de toekomstfragmenten is Fragment plus een nummering, in contrast met de doorlopende nummering van de normale hoofdstukken, die onderbroken wordt voor de fragmenten over het Conclaaf.
De verhaallijn rond het moordonderzoek wordt verteld vanuit het perspektief van Werner Brabants, die zijn onschuld wil bewijzen, maar bevat ook een contrasterende onderstroom waarbij de hoofdinspectuer Daoudi tracht te bewijzen dat Webra de schuldige is.
Qua timing lopen beide verhaallijnen chronologisch en bevatten ook allebei verwijzingen naar het verleden om bepaalde punten te verduidelijken, zonder dat er sprake is van echte flashbacks.
Bij de ontknoping komen beide verhaallijnen niet echt samen maar in de toekomst wordt er toch een connectie gelegd via de Kinderen van het Licht, een dissidente sekte binnen de Katholieke Kerk die door de eeuwen heen bleef bestaan en macht nastreeft.
De pausverkiezing gaat gepaard met intriges, tot moord toe, zoals dat in de geschiedenis ten overvloede gedocumenteerd werd. Een onverwachte uitkomst, bepaald door het toekomstbeeld van de twee rivaliserende fracties waarbij de ene "vooruitstrevend" is en vrouwen gelijke rechten wil geven, zelfs een vrouwelijke Paus overweegt en de andere oerconservatief is en met de moslims wil samengaan en daarbij de klok 1500 jaar wil terugdraaien.
Het eigenlijke moordonderzoek, toch wel de hoofdbrok van het boek, kent ook een merkwaardig verloop. Merho zet de lezer lang op het verkeerde been en pas op het allerlaatste moment komt de waarheid naar boven. Dat komt echt wel als een schok.

De cover, de titel, het gebruikte vergif, de link naar de toekomst en de plot in het algemeen, het is allemaal uniek. Zoiets kan enkel uit de koker van de geestelijke vader van Marcel Kiekeboe komen.

Binnen het verhaal is er na de aanvankelijk opbouw een eerste plotwending met de dood van de regisseur. Gevolgd door de ontdekking dat het om een moord gaat. En dan dat het gebruikte gif, waar verder nog nooit iemand van gehoord heeft, voorkomt in de synopsis van Werner Brabants nieuwste boek. De arrestatie van Webra gevolgd door zijn vrijlating onder voorwaarden is ook weer een plotwending, zonder dewelke het verhaal en einde zou zijn. Zijn samenwerking met lesbienne en grootste fan Caroline is de laatste plotwending die gevolgd wordt door nog een moord. En dat leidt dan in haast rechte lijn naar de ontknoping.

Het is een erg beeldend geschreven verhaal, het komt uiteraard uit de pen van iemand die aan de basis ligt van één van de meest succesvolle stripreeksen in Vlaanderen (en in mindere mate in Nederland). De toon is luchthartig wat het makkelijk leesbaar maakt. Geen moeilijke woorden of ellenlange volzinnen. Volks, geschreven vanuit de protagonisten van beide tijdlijnen met ruim plaats voor de mening van de andere karakters. De korte hoofdstukken bevorderen de leessnelheid.

De karakters worden voldoende grondig opgebouwd zodat de lezer er zich mee kan vereenzelvigen en ze aanvaardbaar en geloofwaardig maakt. Nadat de basis gelegd werd blijven de personages evolueren en zal de schrijver de lezer steeds nieuwe aspecten van hun denken tonen zodat ze blijven evolueren. Psychologisch misschien niet altijd lief en aardig maar zeker sterk gebracht.

Het verhaal van Webra speelt in en rond Antwerpen en gebruikt een mix van echte plaatsen en personen en fictieve alternatieven waar het origineel kwetsend kan zijn of een inbreuk op privacy kan betekenen. Soms is het wel héél makkelijk om het verband te leggen, zoals het vaak geciteerde café De boer van Beveren is natuurlijk een verwijzing naar De Boer van Tienen.
Merho komt over als een volks persoon en zo schrijft hij ook, zijn decor is het volkse Antwerpen, de bruine kroegen, de kleine theater, de gewone mensen. Kunst speelt een belangrijke rol op de achtergond, de boeken, de verfilming, het theater... Dit is natuurlijk een milieu dat de schrijer door en door kent.

De spanning wordt langzaam opgebouwd, na eerder lange schets van de achtergronden wordt de eerste moord gepleegd. En dan neemt het tempo toe, met de beschuldiging en het starten van het eigen onderzoek. Een speciale vermelding verdient de advocate van Werner die een transpersoon is. En dat toont dat Merho (al dan niet onder druk van de uitgeverij) heel wat plaats en aandacht besteedt aan het woke-gebeuren. En dat betekende dan misschien weer tijdsdruk bij het uitbrengen van het boek omdat het woke-gebeuren bij de niet-linkse elite flink de strot uitkomt en zijn hoogtepunt voorbij is. En dat is ook een indruk die het boek nalaat, dat het snel moest gaan.

Romantiek, lust en seks zit hem in enerzijds de nogal kille verhouding tussen Werner en zijn vrouw en anderzijds de relatie met biseksuele Caroline. Maar dat blijft (een belangrijke) achtergrond, het bepaald niet echt de loop van het verhaal.

Een sterke plot met onverwacht einde, een redelijk niveau van spanning met de nodige aktie en humor.
Een vleugje romantiek en iets te veel krampachtige wokeness. Niet echt geschikt voor jeugdige striplezers maar wel echt bedoeld voor een volwassen publiek (die uiteraard ook striplezer kunnen zijn).
Wat zal blijven hangen is de titel en zijn associaties: Looklucht.