Het negende gebod: 'Gij zult geen valse getuigenis afleggen.'

Chris Houtman heeft eerder al zijn sporen verdiend als filmregisseur, dus gebaseerd op de korte inhoud verwacht ik een boek dat leest als een film, vol aktie en snel wisselende beelden. Gelardeerd met veel inside informatie over het reilen en zeilen in de filmwereld.

Wat je krijgt is wéér een boek wordt waarin een artefact ontdekt wordt waarmee de Katholieke Kerk in discrediet kan gebracht worden en er wéér een geheime sekte over lijken gaat om dat te verhinderen.

Chris Houtman is een agnost die (begrijpelijk) zijn studie theologie nooit heeft afgemaakt. Dat verduidelijkt natuurlijk hete volgende - anders niet te begrijpen - citaat: "Ondanks haar studie theologie had ze nooit de behoefte gevoeld om de geboortegrond van Jezus met al die heilige plekken te bezoeken."

Grosso modo verloopt het verhaal zoals ik vreesde. Het typische mystery waar ik niets nieuws in terugvind: het vinden van een geheim document, een moordzuchtige katholieke sekte die de held achtervolgt en links en rechts doden achterlaat. Wel nieuw is voor mij de invalshoek van mensen uit de filmwereld. Anders en verfrissend. Veel aktie in de vorm van reizen en vluchten maar de nieuwe kennis die we hierbij opdoen blijft miniem. Toch worden nieuwe personages en plotwisselingen geïntroduceerd zodat je vol verwachting blijft verder lezen. Wat hier wel ontbreekt is het puzzel-element, dat zou de spanning toch wel verhogen.

Over de meeste karakters komen we gewoon meer te weten naargelang het verhaal vordert, maar een aantal personages evolueert echt. Odile gaat van verliefde assistente tot een egoïstisch kreng vol haat dat over lijken gaat. Dan is Anthony Mulligan mij veel sympathieker: van archivaris in het British Museum tot pure action-hero om een uniek document veilig te stellen. Mulligan is dan ook mijn favoriete personage. Zijn job als archivaris, zijn gedrevenheid voor zijn werkgever, zijn rustige karakter, moed en standvastigheid, hoe hij met zijn handicap omgaat...

De schrijfstijl past absoluut bij dit soort verhaal. Het gaat over het scenario voor een film en het boek is volledig in die stijl geschreven - veel visuele effecten en decorbeschrijvingen. Een draft (iets dat Esther ook schrijft) om er een echt scenario van te maken. Een soort kruising van actiefilm en roadmovie.

Alle schrijvers in dit genre brengen een mengeling van feiten en fictie, bouwen daar een - liefst spannend - verhaal rond en staan dan voor het probleem hoe er een geloofwaardig einde aan te breien zonder direct door de mand te vallen. De één slaagt daar al wat beter in dan de andere. In mijn ogen valt Chris Houtman hier door de mand door vooral zijn wereldvisie te promoten en als geloofwaardig einde enkel een lege doos aan te bieden.

Een goed gevonden plot, maar nogal dun en dat merk je doorheen het boek. De plot begint sterk met een getrukeerde veiling van een uniek en controversieel document. Dan worden er filmmakers bij betrokken, wat toch wel even wennen is, maar dat blijkt al snel een rake zet te zijn. Nadien verpietert het tot een feministische aanval op de katholieke kerk. De terugkeer van Antohony Mulligan luidt opnieuw een sterker stuk in maar dan eindigt alles op een zwakke noot (vaak een kenmerk bij mysteries).

Op een paar (goed gevonden) details na, waren er geen echte verrassingen en zag ik het einde aankomen.
Een goeie, vlotte schrijfstijl zorgde ervoor dat het toch leesbaar bleef.

Typering van het boek: politiek-correct en feministisch.