Emotionele pijn

De millennials Ava en Paul, de protagonist, worstelen met hun verleden, heden en toekomst. Tijdens een cinefiele filmavond, die wordt ingeleid door de vader van Ava, ontmoeten zij elkaar. Beiden komen uit een zopas beëindigde relatie. Dat schept een band. Prachtig verwerkt de auteur het proces van geestelijk aftasten via naamgeving. Neem bijvoorbeeld ‘Fjodor’, de golden retriever van Paul, onmiddellijk reageert Ava met ‘Dostojevski’. Cristine, de ex van Paul had nooit van Dostojevski gehoord. Juist die interesses in literatuur en natuurlijk de film verstevigt hun band. Vooral Paul veert op uit zijn sombere gevoelens van eenzaamheid en zoekt de huiselijkheid. Ava daarentegen, ontvlucht dolgraag het ouderlijk huis waar zij, tijdelijk na haar scheiding met Peter, woont. Paul is nu haar vluchthaven. Lichtvoetig, maar zeer indringend kruip je in het hoofd van Paul. Zijn voorzichtige avances met Ava missen doel. Het blijft platonisch. Het bijkans obsessieve zoeken naar genegenheid van Paul wordt heel manifest uitgewerkt. Beiden zijn heel open in hun zoektocht naar nieuwe relaties. Schitterend uitgewerkte ‘avonturen’ op jacht naar de ‘ware’ liefde zie je voor je ogen mislukken. De emotionele pijn, de zoektocht naar een diepere verbintenis stranden keer op keer. Aandoenlijk en triest. Ook de vrouwen die zelf wanhopig op zoek zijn naar ‘de ware liefde’ zie je struikelen. De ondersteunende karakters, ouders, broers en zussen worden nauwelijks uitgewerkt. Dat is goed, het houdt de verhaallijn mooi strak. Feitelijk blijft Ava zijn vaste toetssteen, zijn palindroom, zonder liefde van haar kant. Zoals Murakami in zijn boeken strooit met muziekverwijzingen doet Stefan Brijs dat met filmtitels. Al die titels, zoals o.a. Breaking the Waves van Lars von Trier, geven een eigen betekenis aan de krachtige suggestieve inhoud van dit boek. Tip: zoek de genoemde filmtitels op YouTube en je proeft de sfeer. Echt een heel fijne roman.