Geheugen en moord

Wanneer psychotherapeute Olivia een telefoontje krijgt uit Parijs omdat haar dementerende oma een moord wil bekennen, staat haar wereld op zijn kop. Halsoverkop trekt ze die kant op om het echte verhaal te horen. Haar oma beweert in 1945 een moord gepleegd te hebben in het hotel Lutetia, hetzelfde hotel als waar ze nu probeert een bekentenis af te leggen.

Samen met de commissaris van de Franse politie en Edward, een vriend van vroeger, probeert ze de waarheid te achterhalen. Spreekt haar oma de waarheid? Wat is er gebeurd in het Lutetia? En in hoeverre hebben hervonden herinneringen, de psychologische aanpak die Olivia en Louis gebruiken, een oude vriend van haar oma, hier iets mee te maken?
Het boek heeft een heel interessant onderwerp. Het speelt met herinneringen en de waarheid. Wat kun je wel of niet geloven? Ook baseert het zich op de waargebeurde geschiedenis van het Lutetia, waar overlevenden van de concentratiekampen werden opgevangen.

Eigenlijk is het boek een mix van een historische roman en een thriller, wat ik een leuke en originele invalshoek vond. Echt weer eens iets anders dan wat ik eerder gelezen heb.
Helaas bevat het boek talloze verhaallijnen en personages. Het is niet te ingewikkeld om te volgen, dat is wel goed te doen, maar ik denk niet dat deze wirwar aan verhalen het boek echt ten goede kwam. Ik vond de herinneringen uit 1945 heel interessant om te lezen, maar daar was eigenlijk te weinig ruimte voor. Verder spring je heen en weer tussen het verleden van Olivia, haar verbroken relatie, haar zoon, haar trauma’s van vroeger en de situatie in het heden. Persoonlijk denk ik dat het boek beter was geworden als er een keuze was gemaakt.

Hoewel het boek zeker spanning opbouwt, is dat vooral met nieuwsgierigheid naar de loop van het verhaal en niet per se naar de ontknoping. Ik vond het vrij duidelijk waar het uiteindelijk naartoe zou gaan, waarschijnlijk ook omdat er te weinig ruimte was om alle personages goed aan bod te laten. Daardoor viel het mij persoonlijk gewoon op wie de uiteindelijke dader zou worden.

Het was heerlijk om te lezen over Parijs en ik vond het deel over het Lutetia erg interessant. Met de korte hoofdstukken leest het boek vlot, maar het pakte me niet echt. Ik moet zeggen dat ik ook weinig sympathie voelde voor de personages, wat denk ik ook meespeelt in mijn mening over het boek.

Het eerste boek van Matthew Blake, Anna O., was ook geen favoriet van me. Het tweede deel lazen we met de World of Thrillers-leesclub. Ik vond het leuk om te kijken wat ik van een nieuw boek zou vinden, maar de stijl van Matthew Blake is niet mijn persoonlijke favoriet.

Als je op zoek bent naar een toegankelijke thriller die goed wegleest, dan is dit boek wel wat voor jou. Ook is er veel interessante thematiek omtrent herinneringen, geheugen en de manier waarop je daarmee kan spelen.

Voor mij persoonlijk is het 2,5 ster van de 5 sterren.