Lezersrecensie
Puzzel zonder oplossing
Meteen het eerste verhaal vanuit het veld deed me naar adem snakken. Ik heb het boek zelfs even een dag of twee weggelegd. Ik ervaarde geen verdriet, misschien een vleugje sentiment, maar vooral een beklemmend gevoel, een gevoel dat zo goed past bij het onvermijdelijke van de naderende dood. Wat knap als je als schrijver zo bij iemand binnen kan komen. Misschien was het wel het idee dat een overledene tegen je praat, maar Het waren ook precies de juiste woorden. Mooie poëtische metaforen, maar zeker geen overdaad aan uitweidingen, bijvoeglijk naamwoorden, of andere compensaties die een gebrek aan écht schrijverschap kunnen verhullen. Het deed me ergens denken aan Paustovski. Het haast romantische ondoorgrondelijke lijdzame van de vrouw uit het eerste verhaal (tja, ik heb nou eenmaal wél veel bijvoeglijke naamwoorden nodig om iets uit te leggen :)) somberheid, of de vergeefsheid van het leven wordt daar later nog aan toegevoegd, waarmee de schrijfstijl resulteert in een toon welke gedurende de verhalen consequent aangehouden wordt, wat eenheid en rust schept, maar ook bijzonder is, want ondanks dat ik het niet miste en zelfs blij was dat hij de karakters geen eigenheid heeft gegeven middels de schrijfstijl, is het toch opmerkelijk dat elk persoon in dezelfde toon spreekt.
Maar wat is nou de moraal van het verhaal? Ik denk dat het over relativeren gaat. En die gedachte is ontstaan dankzij een citaat dat ter sprake kwam in de leesclub van het Veld. https://www.hebban.nl/spot/leesclub-het-veld/nieuws/vraag-9-het-einde-2
“Als levende nadenken over de dood. Als dode over het leven praten. Wat heeft dat te betekenen? Twee zaken die niets van elkaar begrijpen. Vermoedens zijn er wel. En herinneringen. Ze kunnen allebei bedrieglijk zijn.”
Als er geen waarheid bekend is over de dood en er is ook geen waarheid te vinden in het leven, dan zouden we er goed aan doen om toch in ieder geval tijdens ons leven de boel een beetje te relativeren. Maar lees ook vooral wat de leesclub er over te zeggen had. Het was overigens sws een mooie discussie om erbij te houden tijdens het lezen en er zitten nagenoeg geen spoilers in https://www.hebban.nl/spot/leesclub-het-veld/nieuws/het-veld-van-robert-seethaler En dat geldt ook voor het artikel van Gigi trouwens dat gaat over speaking names in o.a. Het Veld. https://www.hebban.nl/spot/305/nieuws/speaking-names-van-karakter-tot-het-veld
Maar het boek gaat ook over het verhaal dat je verkiest te vertellen, maar de reden daarvoor is niet bij elk verhaal even duidelijk. Soms hebben ze een boodschap voor iemand, maar het is de oude man die elke dag naar het veld gaat en meent de stemmen te horen, maar wat doet hij er mee?
wat me ook opviel was dat er door de doden veel over God nagedacht wordt. Ze kennen -naar eigen zeggen- tijdens het leven
God juist wel of twijfelen aan zijn aanwezigheid en ook de dood veranderd daar niets aan. Wat al onze vermoedens ten spijt toch zijn afwezigheid in het hiernamaals impliceert...als er al een beeld geschetst wordt van het hiernamaals dan deden de doden me denken aan comapatiënten. Ze kunnen niets zien, ze kunnen niet bewegen. Ze zitten gevangen in hun graf ipv in een lichaam
Er zijn levensverhalen die me meer en minder aanspraken, maar er was steeds weer die triestheid en het onzinnige van het leven. Ja er was zo nu en dan wat humor, stukjes tekst die me deden glimlachen, maar dan toch vooral vanwege het o zo herkenbare en het zwartgallige element waarmee het verpakt was. Maar dat onzinnige was een rode draad. Het onzinnige dat wij er van maken met onze gedachten, onze bedenksels, gevoed door ons ego, of onze onzekerheden, of whatever. Als er een boodschap in dit boek zit dan is het toch zeker dat er geen waarheid bestaat en dat we -zoals ik al eerder heb gezegd- maar beter de boel een beetje kunnen relativeren. Dat we onze gedachten maar niet te serieus moeten nemen.
Uiteindelijk laat het boek je een beetje gissen, naar de bedoeling van alle vertellingen. Het komt aan het einde ook niet terug bij de man die er voor ging zitten om een bepaalde gedachte te overdenken:
“er was een gedachte, nee meer een vermoeden bij hem opgekomen over de tijd in zijn leven: als jongeman wilde hij de tijd verdrijven, later wilde hij hem stilzetten en nu hij oud was, wilde hij niets liever dan hem terugwinnen.”
Helaas heb ik geen verband kunnen vinden tussen de verhalen en deze overpeinzing, behalve dan dat we toch verbazingwekkend graag vast willen houden aan dat blijkbaar of schijnbaar onzinnige leven van ons...
De schrijver daagt de lezer uit om na te denken en hij biedt ons geen pasklare oplossingen, het is zelfs mooi hoe een en ander in de in de lucht blijft hangen. Toch had ik graag gehad dat de schrijver me in de gelegenheid had gesteld om de puzzel op te lossen.
Maar wat is nou de moraal van het verhaal? Ik denk dat het over relativeren gaat. En die gedachte is ontstaan dankzij een citaat dat ter sprake kwam in de leesclub van het Veld. https://www.hebban.nl/spot/leesclub-het-veld/nieuws/vraag-9-het-einde-2
“Als levende nadenken over de dood. Als dode over het leven praten. Wat heeft dat te betekenen? Twee zaken die niets van elkaar begrijpen. Vermoedens zijn er wel. En herinneringen. Ze kunnen allebei bedrieglijk zijn.”
Als er geen waarheid bekend is over de dood en er is ook geen waarheid te vinden in het leven, dan zouden we er goed aan doen om toch in ieder geval tijdens ons leven de boel een beetje te relativeren. Maar lees ook vooral wat de leesclub er over te zeggen had. Het was overigens sws een mooie discussie om erbij te houden tijdens het lezen en er zitten nagenoeg geen spoilers in https://www.hebban.nl/spot/leesclub-het-veld/nieuws/het-veld-van-robert-seethaler En dat geldt ook voor het artikel van Gigi trouwens dat gaat over speaking names in o.a. Het Veld. https://www.hebban.nl/spot/305/nieuws/speaking-names-van-karakter-tot-het-veld
Maar het boek gaat ook over het verhaal dat je verkiest te vertellen, maar de reden daarvoor is niet bij elk verhaal even duidelijk. Soms hebben ze een boodschap voor iemand, maar het is de oude man die elke dag naar het veld gaat en meent de stemmen te horen, maar wat doet hij er mee?
wat me ook opviel was dat er door de doden veel over God nagedacht wordt. Ze kennen -naar eigen zeggen- tijdens het leven
God juist wel of twijfelen aan zijn aanwezigheid en ook de dood veranderd daar niets aan. Wat al onze vermoedens ten spijt toch zijn afwezigheid in het hiernamaals impliceert...als er al een beeld geschetst wordt van het hiernamaals dan deden de doden me denken aan comapatiënten. Ze kunnen niets zien, ze kunnen niet bewegen. Ze zitten gevangen in hun graf ipv in een lichaam
Er zijn levensverhalen die me meer en minder aanspraken, maar er was steeds weer die triestheid en het onzinnige van het leven. Ja er was zo nu en dan wat humor, stukjes tekst die me deden glimlachen, maar dan toch vooral vanwege het o zo herkenbare en het zwartgallige element waarmee het verpakt was. Maar dat onzinnige was een rode draad. Het onzinnige dat wij er van maken met onze gedachten, onze bedenksels, gevoed door ons ego, of onze onzekerheden, of whatever. Als er een boodschap in dit boek zit dan is het toch zeker dat er geen waarheid bestaat en dat we -zoals ik al eerder heb gezegd- maar beter de boel een beetje kunnen relativeren. Dat we onze gedachten maar niet te serieus moeten nemen.
Uiteindelijk laat het boek je een beetje gissen, naar de bedoeling van alle vertellingen. Het komt aan het einde ook niet terug bij de man die er voor ging zitten om een bepaalde gedachte te overdenken:
“er was een gedachte, nee meer een vermoeden bij hem opgekomen over de tijd in zijn leven: als jongeman wilde hij de tijd verdrijven, later wilde hij hem stilzetten en nu hij oud was, wilde hij niets liever dan hem terugwinnen.”
Helaas heb ik geen verband kunnen vinden tussen de verhalen en deze overpeinzing, behalve dan dat we toch verbazingwekkend graag vast willen houden aan dat blijkbaar of schijnbaar onzinnige leven van ons...
De schrijver daagt de lezer uit om na te denken en hij biedt ons geen pasklare oplossingen, het is zelfs mooi hoe een en ander in de in de lucht blijft hangen. Toch had ik graag gehad dat de schrijver me in de gelegenheid had gesteld om de puzzel op te lossen.
1
1
Reageer op deze recensie
