Aangenaam ritme van herhaling

Een verhaal als vervolg op het leven van de hoofdpersoon, Lili. Van haar voorgeschiedenis neem je maar mondjesmaat tussen de regels door kennis, maar is aanwezig in haar gedragingen nu . Het begrip voor het gedrag van de mannen onder invloed, het extreem harde werk dat ze op zee verricht: “de wellust van totale uitputting”. Eigenlijk had ik dat pas door na het sluiten van het boek, zo subtiel ligt een geschiedenis verborgen in het verhaal. Van het begin tot tweederde in het boek kom je terecht- en wordt je meegenomen in een ritme van herhaling, soms zelfs letterlijk. De naam van een ferry die herhaald wordt, de rijen gebouwen aan de wal, de precieze beschrijvingen van het fileren van vis, om een paar voorbeelden te noemen. Het lijkt aan te willen duiden hoe belangrijk dit alles is, het lijkt je van iets te willen doordringen. Wellicht het overzien van dagelijkse zaken in een ruwe getekende omgeving die zodoende geen ruimte bieden aan uitvluchten. Het geeft je in aangename, zich herhalende en uitvoerige beschrijvingen een beeld van het barre leven in the last frontier. Hoe men er op de vlucht is voor zichzelf en vaak ook voor het verleden. Hoe men zoekende is naar het echte leven, hoe men het beest in zichzelf probeert te temmen en de onmogelijkheid van een balans. Het laatste deel wist me iets minder te bekoren, vermoedelijk omdat de hoofdpersoon lijkt te verzanden in haar omgeving en voor even haar doelgerichtheid verloren is. Ze is haar ritme kwijt en de schrijver met haar. Toch zou ik niet willen stellen dat de schrijver zichzelf verliest, ze heeft eerder op passende wijze meebewogen met het verhaal. Ik heb in ieder geval in Catherine Poulain een schrijfster gevonden waarvan het volgende boek al op mijn lijstje staat: De fruitplukkers