Met recht een Schwob!

Wauw! Geen woord wordt weggelaten om de hel die de poolnacht, de eenzaamheid en de aanhoudende stormen zijn te beschrijven, maar de schoonheid die daar tegenover staat overstijgt dit met gemak en niet op z’n minst dankzij de schrijfstijl, die ik als harmonieus zou beschrijven. Zozeer zelfs dat je er bij had willen zijn. De schrijfster verklaard dit als volgt:

“Nee, de Noordpool onthult zijn geheim niet voor een passagebiljet. Je moet de lange nacht, de stormen en de vernietiging van de menselijke trots hebben meegemaakt. Je moet de dingen dood hebben gezien om te kunnen voelen dat ze leven. In de terugkeer van het licht, in de betovering van het ijs, etc...”

Op een gegeven moment blijkt dat het overwinterende stel, verstoken van elk mogelijk contact met de buitenwereld, een dochtertje heeft. Hier wordt eigenlijk opvallend weinig over gesproken. Dat riep bij mij vragen op. Mist ze haar dochter niet? En maakt ze zich geen zorgen over haar welzijn? Later in het boek vind ik hier een verklaring voor, welke ik als leek maar voor mogelijk aanneem en waardoor Spitsbergen zelfs ondanks de ontberingen nog meer tot de verbeelding spreekt:

“Vergeten is Europa en alles wat ons daarmee verbindt. Het is een ongekend, tomeloos verlangen, dat sterker is dan het verstand en de herinnering.”

Met recht een Schwob!