Een lang kunststuk

Op het moment dat het boek begint, is Max op tournee met een toneelstuk. Het is al dikwijls gespeeld en hij is het wat beu. Hij kijkt terug op zijn leven tot dat moment.
Max komt uit Noorwegen, waar hij met zijn ouders woonde tot zijn vader naar Amerika wilde om zijn grote droom, piloot, waar te maken. Max was een tiener toen ze verhuisden. Zijn ouders zijn communisten en waren tegen de oorlog in Vietnam
In zijn nieuwe school ontmoet hij Mordecai, een joodse tiener en de twee passen wel bij elkaar. Eerst zitten ze samen op zwemmen, daarna samen op toneelspelen en beide zijn er goed in. Max speelt enkele goede rollen maar kiest er nadien voor om toneel te regisseren. Mordecai blijft acteur, ook in film. De twee tieners trekken ondanks hun verschillende achtergrond veel met elkaar op. Tijdens zo'n vakantie leert de dan zestienjarige Max Mischa kennen en het is meteen raak.

Dit boek gaat veel over toneel, schilderen en acteren. Daarnaast is de oorlog in Vietnam ook nooit veraf ook al speelt dit boek zich later af.
Het is moeilijk een boek van 1200 pagina's kort samen te vatten.
Het boek bevat veel lange zinnen en dan bedoel ik meerdere pagina's. Toch geraak je de draad niet kwijt in die lange zinnen. Verder valt het op dat veel nieuwe zinnen beginnen zonder hoofdletter.

Er zitten ook goede rake zinnen in en mooie zinnen.
"Het geheugen is een archief met onbetrouwbare medewerkers."

"Het Mollenvolk, de gestoorde en uitgekotste mensen, die niet eens genoeg geld hebben om bovengronds arm te zijn of die niet gezond genoeg zijn om op trottoirs te zitten."

Over de lengte van het boek las ik in 'Schrijven is scheuren' (een literaire scheurkalender) een stuk van een interview met Johan Harstad, De lengte is het probleem niet.
Op het scheurblaadje van 27 mei:
Johan Harstad zag het boek alsmaar dikker worden. Hij was bang dat de lezers het zouden zien als een machogebaar: Kijk eens wat een dik boek ik kan schrijven. Of erger nog, dat mensen zouden denken dat hij het boek niet had geredigeerd. Terwijl hij meer dan vijfhonderd pagina's schrapte. Zijn redacteur temperde zijn zorgen. Maar zei ook: Hoe langer je boek wordt, hoe meer elke paragraaf zijn eigen bestaan moet rechtvaardigen. Met dat uitgangspunt gooide de schrijver nog eens heel veel weg. Resteerde, een roman van 1232 pagina's.

Op het scheurblaadje van 31 mei ging dit verder:
Als je boek de duizend pagina's overschrijdt, verlies je een bepaalde vorm van controle. Je moet dan accepteren dat je niet altijd het hele gebouw kunt zien. Nu eens bevindt je je op de tweede verdieping, dan weer ben je aan het werk op het dak, maar het geheel kun je niet overzien. Het voordeel daarvan is dat zowel de schrijver als de lezer helemaal kan worden opgeslokt door het boek. Harstad liet zich dit idee influisteren door de kunstenaar Mark Rothko, die zijn schilderijen zo groot maakte dat je er helemaal door omgeven kon worden. Kunst wordt op die manier iets fysieks, een plek.

Rothko en zijn manier van schilderen komt ook aan bod in het boek.

Achtergrond over het Tet offensief vind je hier: https://www.hebban.nl/spot/leesverslaving/nieuws/johan-harstad-max-mischa-het-tet-offensief