Gerijpte verhalen van een jong talent

Stel je voor dat Waar de wereld begint het debuut was van een jonge schrijver. Wat zouden we er dan van vinden? “De jeugdige auteur beschrijft liefde, verlies, eenzaamheid en verdriet alsof hij al een heel leven achter de rug heeft”, zouden we dan zeggen. “Groot inlevingsvermogen, geweldige verhalende kracht. Een bijzonder talent.”  

De jonge Tim (‘Scheiding der wegen‘) en Hilda (‘Hilda Weber‘) staan op een kruispunt in hun leven. De kleine Lemmie ('Verschrikking in het moeras') overleeft een confrontatie met een ontsnapte crimineel niet. Miss Belle is net dood als er iemand met geld komt aanwaaien die haar uit haar ellendige armoede kan verlossen. Tragische hoofdpersonen, met veel compassie beschreven. Indrukwekkend is de mini-novelle ‘Louise’ waarin het racisme op een blanke kakschool voor meisjes wordt ontleed aan de hand van de leugens van de jaloerse Ethel over de vermeende rasonzuiverheid van de knappe en slimme Louise. Je hebt de neiging uit te roepen “Ja precies, zo gaat dat”. Knap. Het titelverhaal kent misschien wel een autobiografisch element? Sally droomt tijdens de les over beroemd worden. Ze waant zich “Sally Lamb, Amerika’s meest vooraanstaande verslaggeefster ter plekke”, als ze van haar gehate school is gevlucht naar de haven. “Ze was heel gelukkig hier, met de wínd in haar haren en de dood om de hoek.”  

Pijnlijk nauwgezet beschrijft Truman Capote de belevenissen van de drop-outs, leugenaars en armoedzaaiers die hem zo na aan het hart liggen. Toen hij deze verhalen schreef als 17-jarige in de jaren veertig van de vorige eeuw, was er lef voor nodig om te schrijven over racisme, onrecht en armoede in het oerconservatieve Zuiden van de VS. Een eenzaam kind dat zich ‘anders’ voelde, was Capote ook het eigenzinnige jongetje, in de steek gelaten door zijn liefdeloze moeder, dat op zijn negende besloot beroemd te worden. Dán zouden de mensen van hem houden. Capote wérd beroemd, maar gelukkig werd hij niet. Hij vond als jonge vijftiger de dood in een waas van alcohol en drugs.  

De ontdekking van deze teksten is een Capote-achtig verhaal op zich. Twee Zwitserse fanatiekelingen diepten de verhalen op uit een bibliotheek en doen er in een uitgebreid nawoord verslag van. Tot hun verbazing was in veertig jaar nog nooit iemand in de dozen met de nalatenschap van Capote gedoken, misschien omdat in de VS niemand écht interesse had in deze dwarsligger. Ze vonden “verhalen met zinnen helder als bergbeken, helemaal niet de probeersels van een puber”, aldus Anuska Roshani, een van de ontdekkers.  

Deze verhalen, beklemmend en scherp, zijn het meer dan waard om uitgegeven te worden. Vertaler Harry Pallemans wist het zuivere proza te vangen in krachtig Nederlands - een hele prestatie. NRC Handelsblad, niet te kleinzerig om het vreselijk gehypete City on Fire (niet onterecht) met twee sterren af te serveren, deelde vier sterren uit. Daarbij sluit deze recensent zich graag aan.