Schitterend

Al die schitterende verwoeste levens, en zo gaat het maar door, van alles gebeurt tegelijk, een grote wervelwind van het heden, het moment… schrijft Jess Walter na 400 bladzijden verwikkelingen in Italië in de jaren zestig die weer tot ontknopingen in de VS in de jaren tien leiden. Wat een compositie en wat een spel met de lezer. Óf langdradig, of chaotisch - ambitieuze generatieromans ontsporen vaak door een teveel aan ontwikkelingen, of juist een gebrek aan vaart. Zoniet bij Walter. Alles ‘klopt’. Vijftien jaar heeft hij eraan geschaafd, maar doodgeschreven is de tekst allerminst.
Jess Walter is een kei in wat Koot en Bie ooit ‘schrijpende humor’ noemden: van die pijnlijke maar toch leuke momenten en samenlopen van omstandigheden zoals ze in het echte leven ook voorkomen. De opportunistische fixer Deane probeert zich na 50 jaar te excuseren bij Pasquale, de eigenaar van het schamele hotelletje waar hij zwangere actrice Dee heeft gedumpt, wat hun beider levens totaal op hun kop heeft gezet, tot de moord op Pasquales moeder heeft geleid noem maar op.
Dwars door deze confrontatie heen gaat de telefoon van Claire, de assistente van Deane. “Je zult je eigen kip moeten halen”, zegt ze nadrukkelijk als ze opneemt. De lezer weet dan al dat het haar aartsluie vriendje is voor wie ze eigenlijk op pad ging om eten te halen. Schrijpend.
“…Soms … we zijn als mensen in trein of auto, gaan zelfde kant. Zelfde verhaal”, zegt het onversneden blok Pasquale in zijn primitieve Engels tegen Dee bij hun afscheid in de jaren zestig. Ja mensen, ik pinkte daar toch bijna een traantje weg. Een hele prestatie van een schrijver om karakters zo geloofwaardig neer te zetten. Zelfs de doorgaans kritische Groene Amsterdammer had het over een meesterwerk.