Legendarische motyo krijgt een gezicht

Bijna vergeten parel. En wat een romandebuut. Het levensverhaal van motyo Maxi Linder, de bekendste prostituée van Suriname. Het ziet er in eerste instantie uit als een (prima) verhalenbundel, maar aan het eind komen veel draden bij elkaar. Wat een sfeer, wat een diepte door steeds weer andere mensen aan het woord te laten.

Een puntje van kritiek: af en toe is het wat tell en niet show. Personages leggen elkaar de wereld uit, bijvoorbeeld als het over het vroege verzet tegen de koloniale overheersing gaat. En de Surinaamse woorden, die erg bijdragen aan de sfeer, vergen bij mij wat vaak bladeren naar de woordenlijst achter in het boek.
Maar dan: de levenswandel van Wilhelmina, die als Maxi Linder tot in de VS en Nederland bekendheid kreeg. De bijnamen van de jaloerse collega-hoeren zijn geweldig, maar ook hun breekbaarheid en kwetsbaarheid. De menukaart met de diensten van Linder: didon, 2,50; afu skoinsi, 1,50 en bak’pun 1 gulden. Linders gulle en brutale natuur. Maar ook het trieste als bijna de hele samenleving haar uiteindelijk in de steek laat. Fa ye go, als de kloten van een hond, zo gaat haar leven op en neer.
In een Surinaamse band waar ik ooit in speelde, hoorde ik de muzikanten al over haar menu en levenswandel spreken. Maxi Linder heeft door dit boek een lief, maar gehavend gezicht gekregen.